درصد کودکان مدارس استثنایی از ایالتی به ایالت دیگر و از ناحیهای به ناحیه دیگر فرق می کند.

هالاهان، کلر و بال (۱۹۸۶) نشان داده اند که معنای اصطلاح «اختلالات شدید هیجانی»، از ایالتی به ایالت دیگر فرق میکند و ایالات مختلف معانی متفاوتی از این اصطلاح برداشت می کنند.

شاید یک قسمت عمده از این فرق گذاری به مبهم بودن تعریف و نامشخص بودن حیطه آن مربوط باشد.

همان طور که قبلا نیز اشاره شده است، دولت مرکزی رقم ۲% را که در مورد اختلالات عاطفی رفتاری برآورد کرده بود، رفته رفته کاهش داد و در سال های ۱۹۸۰ به تخمین بین ۲-۲ / ۱ درصد رساند (در حالی که ۲۵ سال قبل حدود ۲ درصد تخمین زده بود).

مسلما دولت مرکزی نمی خواهد بین آنچه از اختلالات برآورد می شود و آنچه واقعا توسط دولت تحت خدمات آموزشی و درمانی قرار بگیرد، فرق فاحشی وجود داشته باشد.

از سوی دیگر به علت اختصاص ندادن بودجه و سایر امکانات نمی خواهد افراد زیادی را تحت پوشش قرار دهد، لذا آمار تخمین را پایین می آورد.

خط مشی های اجتماعی و واقعیت های اقتصادی اجازه نمی دهد شناسایی کودکان با اختلالات عاطفی رفتاری از حد ۲% فراتر رود و واقعیت های موجود در جامعه پذیرفته شود اگر ایالتی بیش از آنچه بتواند خدمات عرضه کند، به برآورد دانش آموزان دارای اختلال بپردازد، با توجه به این که تمام کودکان واجد شرایط را تحت درمان قرار نداده است، مؤاخذه قانونی می شود و بودجه ای را که از طرف دولت مرکزی دریافت می کند، از دست می دهد.

در این صورت مسئولان چگونه می توانند از این خطر استقبال کنند و برآوردی از آمار کودکان با اختلالات عاطفی رفتاری ارائه دهند که نمی توانند آنها را تحت پوشش خدمات درمانی قرار دهند.

فشار در به کارگیری ابزارهای سختگیرانه در تشخیص کودکان با اختلالات عاطفی رفتاری بیشتر شده است (کافمن، ۱۹۸۶ b).

کراهت و بی میلی برای مشخص کردن کودکان استثنایی که به خدمات آموزشی خارج از کلاس کودکان عادی (حتی بر مبنای روش پاره وقت) نیاز داشته باشند، به نهضتی منجر شده است که نهضت آموزش کودکان در کلاس ها و مدارس عادی نامیده می شود.

طرفداران این نهضت اعلام می دارند که اغلب کودکانی که به عنوان کودکان استثنایی قلمداد شده اند اصلا ناتوان نیستند یا ناتوانی آنها به قدری ضعیف است که می توان انتظار داشت معلم مدارس عادی با مختصر آموزشی که در زمينه کودکان استثنایی می بیند، بتواند به طور موثر با مشکلات این کودکان برخورد نماید.

این نقطه نظر که ظاهرا با حسن نیت آغاز گردیده است، اثر بسیار نامطلوبی بر شناسایی کودکان و نوجوانانی دارد که به علت ابتلا به اختلالات عاطفی رفتاری به خدمات ویژه کودکان استثنایی نیاز مبرم دارند.