مواردی از جمله چگونگی ورود به جلسه، نحوه نشستن، نحوه لباس پوشیدن، حالات وحركات چهره و بدن و رنگ رخسار میتواند اطلاعات ارزنده ای در بر داشته باشد.
به عنوان مثال ورود با شتاب یک مراجع و پرتاب خود بر روی صندلی لرزش دستها، لرزش صدا، بازوبسته کردن مداوم دکمه های لباس، جابه جایی و حرکت بیش از اندازه بر روی صندلی و گلگونی چهره می تواند از نشانه هایی از وجود اضطراب باشد.
حتی سکوت مراجع با اجتناب او از برقراری ارتباط چشمی یک منبع اطلاعاتی است. سکوت می تواند نشانه ای از ترس، عصبانیت، نگرانی، گیجی، غم، اندوه یا سوء تفاهم باشد. به منظور تعیین این که سکوت ایجاد شده نشانه ای از وجود کدام یک از موارد است میتوان به نوع ارتباط کلامی و غیر کلامی قبل و بعد از سکوت توجه کرد. (هاریجی و دیکسون، ۲۰۰۴).
نوع کلمات و واژه های به کار برده شده، بلندی صدا، سرعت و نوع کلام، هر نوع انحراف از محدوده عادی یا به کار بردن لغاتی که کاربرد عمومی نداشته یا افراد خود آنها را اختراع کرده اند نیز از مواردی است که مورد توجه مشاور قرار گرفته و به شناخت بهتری از مراجع به دست میدهد.
