بر اساس نظر پروفسور چارلز لیندکوئیست از دانشگاه فالرتون ایالت کالیفورنیا، تربیت طرح ریزی شده است تا با آموزش کودکان کمک کند رفتار خودشان را کنترل و تغییر دهند. هدف آن ترغیب رشد اخلاقی، جسمی، هوشی و احساس مسئولیت است.
تربیت به کودکان، رفتار مناسب را آموزش می دهد - نه به خاطر ترس آنها از تنبیه بلکه به علت یادگیری هنجارهای الگو گرفته از والدین و مراقبین. تربیت به کودکان کمک می کند که به خود متکی شوند و موجب ارتقاء اعتماد به نفس و تصویر مثبت از خود شود.
در مقابل، دلیل بدرفتاری واقعا بخاطر خود کودک نیست بلکه راهی است برای والدین یا دیگر مراقبين تا نیازهای خودشان را ارضاء کنند یا احساس های خود را بیان کنند. هر گونه پیشرفتی در رفتار کودک که از طریق بدرفتاری بدست آمده، نوع کم دوام است. چ
بعدها احتمال دارد کودک نفرت و پرخاشگری آموخته از والدینش را در دیگر موقعیت ها نشان دهد. بجای اینکه بدرفتاری موجب پرورش تصویر مثبت از خود شود، اعتماد به نفس والدین و همچنین کودکان را از بین می برد. برای برخی از خانواده ها، تنبیه و تربیت یک معنا را دارند. در حالی که تفاوت بین این دو برای برخی والدین و کارشناسان خیلی زیاد نیست اما آنها کاملا متفاوت اند.
تربیت آموزش می دهد در حالی که بدرفتاری آسیب می رساند. تربیت برای کمک به یادگیری یک کودک مورد استفاده قرار می گیرد در حالی که بدرفتاری جهت کنترل و حتی آسیب به کودک مورد استفاده قرار می گیرد.
اصطلاح بدرفتاری دلالت بر این دارد که والد یا مراقب، نقش فعالی در بدرفتاری با کودک داشته باشد. با این حال این گونه نیست که همه اشکال بدرفتاری با کودک فعالیت هایی چون کتک زدن و بدرفتاری کلامی را شامل شود.
