هنگامی که بدانیم مدارهای مغزی پایه گذار بازی، موجب برانگیختن احساس لذت نیز می شوند، تازه در می یابیم که چرا بازی تا این حد لذت بخش است. مدارهای مربوط به بازی و شیطنت، در تمام پستانداران، از جمله موش های آزمایشگاهی، به صورت یکسان یافت می شود. این مدارها در قدیمی ترین مناطق عصبی واقع در پایین ساقه مغز و جایی در نزدیکی ستون مهره ها قرار دارد و اداره تمام واکنش ها و ابتدایی ترین پاسخ های ما را بر عهده دارد. دانشمندی که مدارهای عصبی مربوط به بازی را به صورت دقیق مورد پژوهش قرار داده، جک پانکسپ، از دانشگاه بولینگ گرین استیت، واقع در اهایو است. پانكسپ در شاهکار خود، عصب شناسی عاطفی، منبع عصبی تمام انگیزه ها و محرک های اصلی انسان را - شامل شیطنت که به نظر او منبع لذت در مغز است - کشف کرده است. به گفته پانکسپ، گویا مدارهای اولیه زیرین قشر مغز که تمام پستانداران جوان را در بازی های پر هیاهو و شلوغ موفق می سازد، نقشی حیاتی در رشد عصبی کودک دارد. از قرار معلوم خوراک عاطفی برای تمام این فرایندهای رشد، فقط شادی و لذت است و بس. گروه پانکسپ طی پژوهش های خود در آزمایشگاه بر روی موش ها، به این نتیجه رسیدند که بازی، عرصه جدیدی را پیش روی علم اپی ژنتیک اجتماعی باز می کند، و آن «بارورسازی» رشد مدارها در آمیگدال و کورتکس پیشین است. پژوهش پانکسپ نشان داده است در طی بازی ترکیب خاصی تولید شده که موجب بازنویسی ژنتیک در این نواحی به سرعت رشد یابنده مغز اجتماعی پستاندار جوان می شود. یافته های او که به احتمال زیاد در مورد سایر پستانداران مانند انسان که دارای همان زمینه عصبی می باشند، نیز قابل تعمیم است، و به اشتیاق سیری ناپذیر و جهانگیر بچه ها برای بازی اهمیت تازه ای می بخشد.