اعتقاد بر این است که زمینه های روان شناختی خلق وخو، از قبیل حالات عاطفی منفی) و زیستی (ژنتیک) موجب افزایش آسیب پذیری برای کسب چنین ترسی میشوند. شرطی سازی ترس، پاسخ اجتنابی، و سو گیریهای پردازش اطلاعات در تداوم چنین ترسی در نظر گرفته میشوند. در رویکرد درمانی شناختی - رفتاری این عوامل تداوم بخش مورد هدف قرار می گیرند.
خلق وخویی که بیشترین ارتباط را با اختلال های اضطرابی از جمله اختلال وحشت زدگی دارد عبارت است از روان رنجوری» (آیزنک، ۱۹۶۷؛ گری، ۱۹۸۲) یا تمایل به تجربه هیجان های منفی در پاسخ به محرکهای تنش زا. یک سازه بسیار مرتبط «عاطفه منفی» یا گرایش به تجربه کردن هيجانهای منفی گوناگون در موقعیتهای مختلف حتی در غیاب محرکهای تنش زای عینی است (واتسون و کلارک، ۱۹۸۴).
روان رنجوری شروع حمله های وحشت زدگی را در نوجوانان پیش بینی می کند (هايوارد۱۴ و همکاران، ۲۰۰؛ اشمیت، لرو۱۵، و جکسون، ۱۹۹۷، ۱۹۹۹)، و همچنین واکنش پذیری هیجانی» در سن ۳ سالگی یک متغیر مهم در طبقه بندی اختلال وحشت زدگی در مردان ۱۸ تا ۲۱ سال بود (کراسک و همکاران، ۲۰۰۱).
بسیاری از تحلیل های چند متغیری ژنتیک در نمونه های دوقلوی انسان تقریبا به طور همسانی نزدیک به ۳۰ تا ۵۰ درصد پراکندگی در روان رنجوری را به عوامل ژنتیکی نسبت میدهند.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
رابطه اختلال وحشتزدگی به عنوان ترس اکتسابی و احساسات جسمی با عاطفه منفی در کودکان دارای بیماری حاد جسمی
