احتمالا پیشینه روان شناسی از حدود ۵۰۰۰۰ سال قبل شروع می شود، زمانی که برخی انسان نماها که به شکل گروهی زندگی می کردند، و در زمان فراغت از نیازهای زندگی به پرسش های زیربنایی در مورد معنای وجود، زندگی و جامعه می اندیشیدند (لاوسون و همکاران، ۲۰۰۸).
با گذشت زمان، این قبیل پرسش ها با کیفیت بهتری توسط فیلسوفان واندیشمندان مطرح شده و به طور منظمی مورد بررسی قرار گرفت، تا اینکه این قبیل بررسی ها در نهایت منجر به بنیانگذاری رسمی علم روان شناسی و بعدأ حرفه روان شناسی شد.
اندیشیدن انسان در مورد خودش بیشتر از زمانی شروع شد که تمدنهایی در گوشه و کنار دنیا به وجود آمدند.
شروع تمدن های بزرگ به طور عمده تحت تأثیر سه واقعه تاریخی قرار داشت: پایه گذاری کشاورزی برای فراهم سازی ثابت غذا، اختراع نوشتن برای ثبت و نگهداری اطلاعات در مورد رودخانه ها و آب و هوا، و سازمان یابی سیستم های پیچیده برای تنظیم و کنترل تبادل کالاهای خدمات و دارایی چهار تمدن بزرگ اولیه در اطراف رودخانه ها و دره ها شکل گرفته اند.
اولین تمدن بزرگ، تمدن سومریها بود که در درهای بین رود خانه های دجله و فرات شکل گرفت.
این تمدن توسط مردمان سومر که در شهر سومر سکونت داشتند بنا نهاده شد.
بعد از آن تمدن مصری بود که در دردره رود نیل قرار داشت که حدود سه هزار سال تداوم داشت.
سومین تمدن بزرگ تمدن مربوط به هند بود که نزدیک رود خانه های ایندوس و گنگ قرار می گرفت.
آخرین تمدن بزرگ، تمدن چینی بود که در کناره های رودخانه زرد در مرکز چین قرار داشت.
هریک از این چهار تمدن الگوهای مشابهی از توسعه و رشد را داشتند.
از جمله این تشابهات توسعه کشاورزی، نوشتار و شهرهای سازمان یافته و سیستم های اقتصادی و اجتماعی رو به توسعه بود.
در این اوضاع و احوال بود که اندیشه های اولیه مربوط به تبیین انسان و جهان در بین مردمان این تمدنها شروع به شکل گرفتن کرد.
تبادل و توسعه عمومی شکل هایی از تبیین تبدیل به وسیله ای جهت انسجام و توجیه روابط خاص بین افراد، اقشار و طبقات گردید.
این تبیین ها اشکال مختلفی به خود می گرفت و به تدریج تبدیل به باورهای جمعی می شدند.
