تجربه درمان شخصی به دانشجویان رشته روان درمانی این امکان را میدهد تا بسیاری از جنبه های درمانی را از دریچه چشم بیماران تجربه کنند یعنی تمایل به آرمانی دانستن درمانگران، علاقه به وابستگی، احساس قدرشناسی نسبت به یک شنونده ی دقیق، و قدرتی که برای درمانگران قائل هستند.
درمانگران باید بر روی موضوعات روانی و عصبی خویشتن متمرکز شوند، چگونگی پذیرش باز خورد را یاد بگیرند، به کشف نقاط کور خویش اهتمام ورزند، خود را همان طور ببینند که سایرین آنها را می بینند، قدرشناس تأثیری باشند که بر افراد می گذارند و ارائه بازخورد صحیح را بیاموزند.
بالاخره اینکه، روان درمانی از نظر روانشناسی، پدیده ای طاقت فرسا و دشوار است. درمانگران باید آگاهی و توانایی لازم برای مواجهه با مخاطرات حرفه ای موجود در این گستره را داشته باشند.
در بسیاری از برنامه های آموزشی، گذراندن دوره ویژه روان درمانی شخصی برای دانشجویان به عنوان پایه و اساس در نظر گرفته می شود. فارغ التحصیل شدن از تعدادی از دانشکده های روانشناسی کالیفرنیا، مستلزم گذراندن شانزده تا سی ساعت درمان شخصی است.
این امر، می تواند آغاز خوبی باشد، ولی فقط یک آغاز است. خودشناسی باید به عنوان فرآیندی دائمی و پیوسته مدنظر باشد. توصیه می کنم درمان تا حد امکان عمیق و بلندمدت باشد و درمانگر در مراحل گوناگون زندگی، تحت درمان قرار بگیرد.
