درمانگران میتوانند روشهایی که به احتمال زیاد دستاوردهای درمانی را بعد از درمان حفظ می کنند و روشهایی که احتمال عود را به حداقل میرسانند معرفی کنند.
در طی جلسات نهایی، ممکن است از بیماران خواسته شود فرآیند درمان و روشهای استفاده شده و کار کردهای آنها را به طور خلاصه توصیف کنند.
دلایل نظری ایجاد و حفظ اضطراب سلامتی شدید نیز ممکن است تصریح شود به طوری که بیماران میتوانند درک کنند که چرا ممکن است آنها اضطراب سلامتی را در آینده تجربه کنند.
بحث مفید دیگری ممکن است این باشد که بیمار با وجود ترس و نگرانیهای اولیه چگونه در طول درمان و مواجهه تأثیرات زیانبخشی بر سلامتی خود تجربه نکرده است.
بیماران ممکن است از توجه به سناریوهای احتمالی که میتوانند به عود اضطراب سلامتی کمک کنند بهره مند شوند (به عنوان مثال، بیماری یا مرگ یک دوست).
درمانگر و بیمار میتوانند برای چنین موقعیتهایی پاسخهای انطباقی پیشگیرانه را در نظر بگیرند (به عنوان مثال، روشهای شناختی و رفتاری). این امر ممکن است برای بیماران در صورتی مفید باشد که آنها رویدادهای ناسازگار آینده را به عنوان فرصتی برای تمرین مهارتهایی که در جلسات درمانی یاد گرفته اند در نظر گرفته شود.
در نهایت، بیماران ممکن است از بحث در مورد اینکه اضطراب سلامتی تا چه اندازه طبیعی بوده و نه نشانهای از عود بهره مند شوند، و اینکه آن یک تهدید واقعی نامتناسب است.
به دنبال درمان شناختی - رفتاری، بیماران همچنین ممکن است از درمانهای خودیاری برای به حداکثر رساندن دستاوردهایشان (آسموندسون و تیلور، ۲۰۰۵؛ زگوریدز، ۲۰۰۲) استفاده کنند.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
مقایسه اثر بخشی درمان شناختی – رفتاری مواجهه درمانی بر اضطراب مرگ و افسردگی در مردان میانسال
