داستان تمام دوره رویداد را پوشش می دهد و سپس برای شناسایی لحظات یا رویدادهایی که دارای اهمیت هیجانی بیشتری هستند مورد استفاده قرار می گیرد به طوری که معنای آنها را بتوان بیشتر بررسی کرد.
نوشتن داستان به خصوص برای بیمارانی که هنگام یادآوری آسیب دارای تجارب تجزیه هستند و ارتباط خود را با موقعیت حال از دست می دهند و یا افرادی که واکنش های جسمی بسیار شدیدی را نسبت به یادآوری آسیب نشان می دهند (برای مثال، بیمارانی که طی بخش هایی از آسیب ناهشیار بودند ممکن است بسیار احساس ضعف کنند) مفید است.
نوشتن یک داستان بر روی تخته یا صفحه رایانه با حمایت درمانگر می تواند به آشنایی بیمار برای ایجاد فاصله لازم کمک کند تا آنها فقط به آسیب در گذشته بنگرند تا اینکه آن را مجددا در حال روی دادن در نظر بگیرند.
نوشتن داستان به خصوص زمانی که جنبه هایی از آنچه که اتفاق افتاده و یا ترتیب رویدادها مشخص نیست مفید است و می تواند به آسانی با گفتگو درباره سناریوهای احتمالی ترکیب شود.
بازسازی رویداد با رسم نمودارها و مدل ها و بازدید از محل آسیب (که موجب فراهم آمدن بسیاری از نشانه های بازیابی شود) می تواند در چنین مواردی کمک بزرگی باشند.
داستان برای در نظر گرفتن رویداد به صورت یک کل و برای شناسایی اطلاعات از لحظات مختلف که دارای تلویحاتی برای معانی مشکل ساز آسیب هستند و برای بروزرسانی خاطره مفید است.
بعد از درمان، بیماران زمان هایی که خاطرات برانگیخته می شوند برای مثال هنگام سالروز آن رویدا آسیب زا مراجعه به داستان بروز شده خود را مفید می یابند.
موضوع پیشنهادی پروپوزال پایان نامه روانشناسی :
بررسی اثر بخشی قصه درمانی بر کاهش استرس پس از سانحه و افسردگی در کودکان زلزله زده
