روانشناسی اسلامی سابقه ای طولانی دارد که دانشمندان مسلمان زیادی در این زمینه متحمل زحمت و تلاش شده اند.
کندی نخستین عرب مسلمان است که به فلسفه اشتغال داشت و علوم فلسفی را به خوبی می دانست.
به همین دلیل او را فيلسوف عرب نامیده اند. در سال تولد و وفاتش توافق نیست ولی به روایتی سال تولد او را ۱۸۵ و سال وفاتش را ۲۵۲ هجری می دانند.
اجداد او یمنی و زادگاه او کوفه یعنی عراق امروزی بود.
کندی در بسیاری از علوم رایج در آن دوره تبحر داشت، از جمله در پزشکی، ستاره شناسی، موسیقی، هندسه و غیره. کندی از یاری کنندگان نهضت ترجمه کتب یونانی به زبان عربی بود و بر کار گروهی از شاگردانش که مشغول ترجمه بودند نظارت داشت.
علاوه بر این بعضی از ترجمه ها را نیز ویرایش می نمود (نجانی، ۱۹۹۲، ترجمه بهشتی، ۱۳۹۱). کندی پنج رساله در موضوعات معرفت النفس، که در واقع بحث های روان شناسی آن دوره بود، نگاشته است، که عبارتند از: في القول في النفس، ماهية النوم و الرويا، في العقل، الحيله لدفع الأحزان. کندی برای افلاطون و ارسطو احترام زیادی قائل بود و در تعاریف و مباحث مربوط به علم النفس تحت تأثیر آنان قرار داشت.
یکی از تعاریف کندی از نفس به این ترتیب است: استكمال اول برای جسم طبیعی دارای زندگی بالقوه. در تعریف دیگر می گوید: نقس امری بسیط دارای کمال و والامرتبه که جوهرش از برگرفته از خداوند متعال است.
وی برای تشریح نفس به تقسیم بندی قوای آن می پردازد.
برای این منظور از سه مجموعه قوا نام می برد که از ساده به پیچیده عبارتند از: قوای حسی، قوای واسطه ای و قوای عقلانی (حسینی کوهساری، ۱۳۸۲). کندی برخلاف ارسطو که مکان قوای نفس را قلب می دانست، مرکز تمامی این قوای نفسانی را دماغ (مغز) میداند (نجاتی، ۱۹۹۲، ترجمه بهشتی، ۱۳۹۱).
بنابراین او به آن چه که امروز به فرضیه مغز معروف است و توسط جالینوس مطرح شده بود، باور داشت.
