سپس، همراه با رشد بیشتر شناختی، توصیفهای آنان حالت های انتزاعی تری به خود می گیرد و بنابراین، این توانایی را به دست می آورند تا با تمایز قائل شدن بین جنبه های بدنی و روانی، در مورد خود فکر کنند.
رشد خویشتن پنداری در کودکان دوقلوی همسان با کودکان یگانه تفاوتهایی دارد. کودکان دوقلوی همسان، به لحاظ شباهت زیاد با یکدیگر و به ویژه نزدیکی اسم و خصوصیات خلقی و یا اشتباهاتی که دیگران در شناسایی آنان می کنند، دیرتر از کودکان معمولی صاحب شخصیت مستقل می شوند.
پوشیدن لباس مشابه، قدرت ابتکار و رسیدن به سلیقه شخصی را از ایشان سلب می کند و زمانی که یکی از آنان دچار ناراحتی شود، دیگری تصور می کند که به احتمال زیاد، این اتفاق برای وی نیز بیفتد.
این گونه کودکان بر خلاف کودکان یگانه، به جای کسب سازگاری با محیط خود و گشتن به دنبال یار و همدم و همفکر، با یکدیگر همدم و همراه می شوند و همین امر سبب می گردد تا حتی در دوره بزرگسالی نیز در پیدا کردن مونسی دیگر و تشکیل زندگی مستقل خانوادگی، نسبت به دیگران تاخیر نشان دهند.
