این اطفال واکنش هایی از قبیل گریه کردن، کناره گیری و انزوا، فقدان احساسات، کاهش وزن، و اختلالات خواب از خود نشان می دادند. آنها همچنین کاهشی کلی در رشد جسمی و در بعضی مواقع مرگ و میر نشان می دادند. اگرچه اسپیتز این نوع افسردگی را به فقدان توجه مادرانه و نداشتن فرصت لازم برای ایجاد وابستگی اجتماعی نسبت می داد، عوامل دیگری از قبیل بیماری جسمی و محرومیت حسی - ادراکی نیز ممکن است در ایجاد این علائم دخالت داشته باشند.
این نکته نیز بعد معلوم شد که علائمی شبیه علائم بالا ممکن است در کودکان غیر پرورشگاهی نیز که در خانواده های شدید آشفته و توسط مادرانی افسرده، فاقد احساسات یا تمایل به تنبیه بدنی شدید کودک پرورش یافته اند، بروز نماید.
این قبیل اطفال ممکن است دچار اختلال خواب، فقدان اشتها، وابستگی شدید به مادر، ترس، گوشه گیری اجتماعی، گریه کردن، و غمگینی را تجربه کنند (گودمن و برند، ۲۰۰۹).
