خودافشایی یک رفتار اساسی در گروه است و به وسیله آن تمام عوامل درمانی خود را در گروه رها می سازند (یالوم و لسزک، ۲۰۰۵) و از نظر اعضای گروه نیز خودافشایی امری پذیرفته شده است. خودافشایی نشانه ای از انگیزه برای کار کردن و اعتماد اعضای گروه به همدیگر است.
اعضا در مشاوره گروهی تخلیه هیجانی می کنند، احساسات و افکار محبت آمیز و انسان دوستانه خود را در ارتباط با همدیگر بیان می کنند. همچنین اعضای گروه به همدیگر پسخوراندهای واقع بینانه و مستقیمی ارائه می کنند، همدیگر را در گروه به چالش می کشانند. اما همه این موارد که گفته شد برای گروه هایی است که در اروپا شکل می گیرند و شاید این موارد با فرهنگ کشورهای دیگر متناسب نباشد.
در فرهنگ آسیایی، به تفکر ارزش می دهند و تفکرات خود را بیشتر از احساسات بیان می کنند. بنابراین بیان احساسات برای این فرهنگها چندان مورد علاقه و دلخواه نیست و اعضا نمی توانند مستیما به راحتی با همدیگر حرف بزنند. رفتارها و احساسات انسان دوستانه و خود به خودی اعضا نسبت به یکدیگر و به چالش کشیدن اعضا در گروه بندرت اتفاق میافتد و یا کمتر دیده میشود.
و اگر رهبر چنین گروه هایی، رهبری قدرت مدار باشد، اعضا از اینکه همپای فرایند گروه و انتظارات گروه شرکت کنند و ریسک کنند امتناع می ورزند، به خاطر اینکه اعضا اعتقاد دارند وظیفه رهبر است که گروه را هدایت کند
موضوع پیشنهادی پروپوزال پایان نامه روانشناسی :
بررسی عوامل موثر بر طراحی پروتکل گروه درمانی محور برای درمان اختلالات خانوادگی
