ممکن است که اشیاء بدین طریق کار کنند اما این در مورد اشخاص صادق نیست. اشخاص واجد خود پیروی هستند و به آن نیاز دارند. ما میتوانیم انتخاب کنیم. ماتیو کراوفورد (۲۰۱۰) درباره اهمیت حسی که درباره خودمان به عنوان موجودیتی کامل و خلاق که بتوانیم بگوییم «من این را ساختم، این را انجام دادم» و هنگامی که زندگی تحقیر شده خود را باخته و دچار احساس افسردگی و اضطراب می کنیم سخن میگوید. ما میدانیم که چیزی اشتباه است. بدبختی محصولی از خود پیروی انکار شده و عدم اقدام بر اساس آن است.
از لحاظ وجودی، ما چنان که آب هنگام حرارت دیدن تبخیر می گردد، معلول اوضاع نیستیم. در عوض، اوضاع مسلمات هر روزه زندگی ماست و هر لحظه به طور مستقل از ما باقی مانده اند. مسلمات، به سوی هوشیاری و آگاهی، به این احتمال که ما برای تغییر نگرشی که نسبت به آنها داریم خیز بر میدارند. به لحاظ وجودی تمام آنچه قطعی است این است که ما زاده شده ایم و خواهیم مرد.
آنچه در این فاصله انجام میدهیم حدود ما است. هنگامی که ژان پل سارتر نوشت (۲۰۰۳: ۱۲۹): «آزادی محکومیت به آزادی است » منظورش این بود که خواهیم یا نخواهیم در قبال زندگی خود مسئول هستیم. اندیشه وجودی با حقایقی آغاز می شود که در جهان بر ما تحمیل شده است؛ عدم انتخاب زاده شدن یکی از آنهاست.
موضوع پیشنهادی پروپوزال پایان نامه روانشناسی :
رابطه مسئولیت پذیری و خود تعیین گری با نقش واسطه ای معنی داری زندگی
