و شخص تمام سعی خود را می کند تا از این تنش آگاه شود و از این طریق باعث تحریک اعصاب حرکتی می شود و زمینه را برای ایجاد آن فراهم می آورد.
در صورتی که این تمایل با مقررات و قوانین آموخته شده در دوران کودکی که در «من برتر» قرار گرفته اند تعارض پیدا کند، «من» آگاه با ترسی که همان انگیزه سرکوبی است، آن را واپس می زند. بنابر فرضیه اصلی «من» از دستورات «من برتر» متابعت کرده و خواسته محکوم شده «نهاد» را پس می راند و به این شکل عمل سرکوبی انجام می گیرد.
ترس «من برتر» که توسط «من» حس می شود، اخطاری است به «من» که جنبش های مردود دوران کودکی را سرکوب کند و خود با دو قدرت فرمان دهنده مواجه می شود: درخواست ارضای انگیزه ها و نیازهای شخص از سوی «نهاد» و انگار همه آن ها توسط «من برتر»؛ و اما «من» می خواهد که با متعادل ساختن این دو نیرو، آن ها با قوانین و مقررات «من برتر» سازگار باشند.
به طور مثال، سرکوبی تمایلات کودکی بازی کردن با مدفوع" است که در اثر نارضایتی والدین شکل می گیرد. ارضای این خواسته با شکایات و انتقادات پدر و مادر مواجه می شود و کودک که به طور مطلق از آن ها متابعت می کند، در مقابل این اعتراض که گاه به شکل تنبیه بدنی و گاه به شکل قهر و بی محبتی صورت می گیرد، نشان دهنده واکنش اضطراب است.
از آن جا که خود کودک این توانایی را ندارد تا به حفظ جنبش های نیرومند خود بپردازد، هرچه می خواهد به سرعت به دنبالش می رود. تنها راه حفظ این جنبش ها، دور کردن آن ها از ذهن بیدار است.
«من» کودک قادر به مقاومت در مقابل وسوسه ها نیست. سرکوبی امیال و خواسته ها، عملی است که در طی دوره بلوغ به سختی و با تحمل عذاب بسیار به دست می آید و در صورت نبود آن، کودک ناچار است جنبش های ممنوع را سرکوب کند تا از سختی ها رها شود. با آن که سرکوبی ناخود آگاهانه انجام می گیرد، ولی با این وجود حالات عاطفی مشخصی را که شکلی تدافعی دارند، در «خودآگاه» باقی نگه می دارد.
در مورد تمایلات بازی با مدفوع، حالت تغرت رخ می دهد. در واقع میل به این بازی از «خودآگاه» خارج می گردد، ولی احساس تنفر از آن باقی می ماند.
