بسیاری از مذاهب دنیا با نگاهی ویژه به مرد و زن، آنها را آفریدگانی میدانند که هدفی الهی دارند و پس از مرگ نیز آینده ایی در انتظار آنهاست.
چنین نگاهی که زندگی بشری تنها کمی با زندگی دیگر حیوانات تفاوت دارد و در همین دنیا خلاصه شده و جهانی پس از مرگ وجود ندارد، مورد پذیرش این مذاهب نیست. مرگ، پایان زندگی نمی باشد بلکه رفتن به جایگاهی برتر است که در آن درد و رنجی نیست.
برای مثال، در آئین مسیحیت، انسان ها را آفریدگانی جاودانه میدانند که هرگز از یکدیگر یا از عزیزان از دست رفته خود، به طور واقعی جدا نمی شوند، بلکه روزی دوباره به هم می پیوندند.
حتی این دیدگاه که خداوند عاشق انسان هاست و جز خیر و نیکی برای آنها نمی خواهد، موجب می شود که شرایط دشوار زندگی را مثبت تصور کنند و آن را مایه رشد و بالندگی بدانند. بنابراین هر کسی ممکن است چنین فکر کند که انسان های مذهبی، نسبت به آینده، خوش بین تر و امیدوارتر می باشند.
