بنابراین مانند همه ابزارهای خودگزارشی، این مقیاس نیز بر این فرض استوار است که افراد می توانند به درستی درک خود از تلاش را ارزیابی و بیان کنند. مشکل دیگر در این زمینه این است، که همزمان با درک تلاش افراد درگیر فعالیت بدنی هستند و وادار کردن آنها به ثبت وقایع کار چالش برانگیزی می باشد.
این مسأله در پژوهش هایی که خارج از محیط آزمایشگاه انجام می شود بیشتر مشهود است. بیرون از محیط آزمایشگاه، باید به موقعیت اجتماعی که ادارک در آن رخ می دهد توجه زیادی شود. نکته ای که در سنجش آر پی ایی وجود دارد، تأثیر اجتماعی آن است.
طبق نظریه خودنمایی، افراد می کوشند، از نظر اجتماعی خود را فردی قابل قبول تر جلوه دهند (بائو میستر، ه ۱۹۸۲). در زمینه تلاش ادراک شده، افراد سعی دارند در گزارش آر پی ایی از نظر جسمانی خود را قوی و شایسته نشان دهند. هاردی، هال و پر ستولت * (۱۹۸۶) دریافتند، که مردان در حضور یک فرد دیگر بازیکن هنگام انجام تکلیف دوچرخه سواری، آر پی ایی کمتری دارند.
به خصوص این تأثیر در تمرینات سطح متوسط (۵۰% اکسیژن دریافتی بیشینه) در مقابل سخت (۷۵%) یا سبک (۲۵٪) دیده می شود. حتی در محیط های آزمایشگاهی به شدت کنترل شده، جنسیت آزمونگر نیز در آر پی ایی تأثیر می گذارد. در هنگام حضور آزمونگرهای خانم، آقایان آر پی ایی بسیار کمتری نسبت به حضور آزمونگرهای مرد از خود نشان می دهند. اما عکس این قضیه مصداق پیدا نمی کند و خانم ها در حضور آزمونگر آقا، آر پی ایی خود را تغییر نمیدهند (بوچر، ۲۲۹ فليشر- کرتین، گاینس، ال ۱۹۸۸).
این تأثیر تنها به ورزشکاران غیر حرفه ای یا تفریحی محدود می شود. سیلوا، بایرد و مگنوم د (۱۹۹۰) دریافتند، که ورزشکاران دومیدانی زن و مرد تحت تأثیر حضور یک فرد دیگر قرار نمی گیرند (هر جنسیتی که داشته باشد). سایر عوامل موقعیتی که بر آر پی ایی ها تأثیر دارد شامل این موارد می شود: مدت زمان مورد انتظار (بیدن و همکاران، ۲۰۰۵)، بازخورد عملکرد أنثری، ۲۰۰۲)، تشویق کلامی (آندراکی، رابرت سان، گاس، ملک راندال و تسمر، لا ۲۰۰۴)، اضطراب حالتی (فاوت، کولنتاین، ۲۸ ۱۹۹۹)، و خودکارآمدی ویژه تكليف (هاتکینسون و همکاران، ۲۰۰۸).
