طبق بررسی ها نوزادان و کودکان در سنین پایین بیش از هر چیز از تعامل با افراد بزرگسال بهره می برند. کودکان بالای دو سال هم می توانند برای دوره های زمانی کوتاه از تعامل اجتماعی با دیگر کودکان بهره برده و جدایی از مادر خود را بیاموزند.
با این حال تعامل اجتماعی با همسالان اغلب با استرس همراه است؛ چراکه در این سن جر و بحث های زیادی بر سر اسباب بازی اتفاق می افتد و پرخاشگری هم رواج دارد. بر اساس پژوهش ها کودکانی که ساعات بیشتری را در مراکز نگهداری از کودکان به سر می برند، دارای سطوح بالاتری از هورمون کورتیزول (هورمون استرس می باشند (جئوفری و همکاران، ۲۰۰۶ و گروئن ولد و همکاران. ۲۰۱۰).
کودکان زیر دو سال از تعامل با بزرگسالانی که با آنها بازی می کنند بیش از دیگر کودکان لذت می برند؛ زیرا بزرگسالان برخلاف کودکانی که در محیط مهد کودک هستند، قادرند نحوه ابراز و اشتراک عواطف را الگوسازی کنند. علاوه بر این، بازی کردن با بزرگسالان در رشد زبانی نیز مؤثر است.
اما زمانی که کودکان به سه سالگی می رسند، از تعامل با همسالان خود بهره های فراوانی می برند؛ زیرا این تعاملات مهارت های اجتماعی آنها را افزایش می دهد.
