گروههای دوستی آنان اغلب تعیین می کند که آنها چقدر در رفتارهای پرخطری نظیر مصرف الکل، مواد مخدر و نیز روابط جنسی زودهنگام مشارکت خواهند داشت (دیشن و همکاران، ۱۹۹۵؛ لأرسن و ریچاردز، ۱۹۹۸).
با این وجود دشوار است که والدین بر دوست یابی فرزندشان کنترل داشته باشند؛ خصوصا به این دلیل که آنها اغلب به دنبال دوستانی با ویژگی های شخصیتی مشابه می گردند. برای مثال نوجوانانی با گرایشات پرخاشگرانه ممکن است به دنبال دوستانی با گرایشات یکسان بگردند که در نهایت منجر به رفتارهای شرورانه می شود (برنت، ۱۹۹۹).
اگر از دوستان مورد انتخاب نوجوان خود ناراضی هستید نگرانی خود را درباره رفتار آنها به او ابراز کنید؛ اما از نقد کردن دوستانش بپرهیزید. نتایج رفتارهای پرخطر را برایش توضیح داده و از او بخواهید درباره تصمیمات خود بیندیشد. ضروری است که استقلال را در نوجوانان ایجاد کرده و به آنها اجازه دهید تصمیمات خود را به شکل منطقی بگیرند.
با این حال والدین هنوز هم می بایست مرزهای روشنی ترسیم نمایند. برای مثال، در جایگاه والدین می توانید اصرار کنید که نوجوانتان با شما تماس گرفته و شما را از مکانی که در آن است مطلع سازد و نیز می توانید تأکید کنید که در ساعت مشخصی به خانه بازگردد. اجازه دهید نوجوانتان عواقب تخطی از مرزهای شما را بداند.
