بنابراین فعالیت هایی که اضطراب را کاهش می دهند، مانند دوش گرفتن، مطالعه با آرامش و استفاده از تکنیک های آرامش بخش می توانند در کاهش این توهم ها موثر باشند. هم چنین تولید اصوات توسط خود بیمار در هنگام تجربه این توهم ها می تواند مفید باشد، مثلا وزوز کردن و یا آواز خواندن با صدایی آرام (به منظور جلوگیری از ایجاد خجالت برای بیمار می تواند مفید باشد (کارتر، مککینون و کوپولو ۱۹۹۶). تکنیک دیگری که می توان به کار برد، اختصاص زمانی برای توجه کردن به صداهای توهم زا است. «زمان صدا» به بیمار این امکان را می دهد که در زمانهایی که به این کار اختصاص داده می شود، به بررسی محتوا، جایگاه و خصوصیات آن بپردازد و در موارد دیگر به آنها بی توجه باشد و در نتیجه از وجود آنها نگران نشود. استفاده از این تکنیک باعث می شود، تا کنترل بیمار بر توهم های شنیداری افزایش یابد. بعضی از صداها ممکن است بیش از اندازه ناراحت کننده باشند و بیمار نتواند در زمان صدا به طور کامل بر آنها تمرکز کند. در چنین مواردی میزان تحمل ناراحتی ایجاد شده در بیمار را باید در نظر گرفت. مقیاس فشار ذهنی SUDS ، ابزاری است که آستانه تحمل را می توان با آن سنجید. هنگامی که بیمار در پرداختن به توهم شنیداری خود تا حدود ۷۰ درصد از ناراحتی می رسد، باید توجه به توهم شنیداری او را متوقف کرد (تلسون،۲۰۰۵). محتوای صداهایی که بیمار می شود، می تواند تهدید کننده باشد، به عنوان مثال، صدایی که بیمار را تهدید می کند که اگر کاری را انجام بدهد یا انجام ندهد، به او آسیب می رساند، و یا به او دستور می دهد که باید به خودش لطمه بزند.