تشخیص زودهنگام اتیسم کودکان، به چندین دلیل حائز اهمیت است. شاید یکی از مهم ترین آنها انجام مداخله های زودهنگام و بهنگام است. بررسی های مختلف نشان داده اند که تشخیص زود هنگام و به دنبال آن انجام مداخلات بهنگام، موجب اصلاح روند رشدی و بهبود زبان و کاهش رفتارهای ایذایی می شود. از سوی دیگر قوانین فدرال (۱۹۹۷)، ارزیابی جامع و همه جانبه برای تعیین دقیق اختلال و همچنین تأمین همه نیازهای کودکان با ناتوانی های رشدی مثل اتیسم را الزامی کرده است (ایواس و هو، ۲۰۰۴، هاولین، ۲۰۰۵؛ متسون، ۲۰۰۶؛ نقل از لوبنسکای، ۲۰۰۸). شناسایی و تشخیص زودهنگام علایم هشدار دهنده بالقوه، گام نخست غربالگری، ارزیابی و درمان است (اوزونف، ۲۰۰۵). تشخیص به هنگام، مستلزم حضور متخصصانی حاذق در این حوزه و آموزش علائم و نشانه های اولیه از سوی آنها به والدین، سرپرستان یا مراقبان، پرستاران و پزشکان از طریق کارگاههای آموزشی، برنامه های کلاسی، جزوات و بروشورها و.. می باشند. بیشتر متخصصان معتقدند که بعد از غربالگری اولیه و تشخیص بایستی هرچه زودتر به فکر درمان بود. با وجود آنکه درمان قطعی برای این اختلال وجود ندارد، اما دامنه وسیعی از شیوه های درمانی برای کاهش علائم، آموزش مهارتها و بهبود پیش آگهی وجود دارد. به هرحال باید والدین و معلمان مشکلاتی را که ممکن است منجر به تشخیص اتیسم می شوند، بشناسند (ایکیست و همکاران، ۲۰۰۷). برای تشخیص و غربالگری زودهنگام و بهنگام، لازم است به صورت گام به گام عمل نمود الویتسکای، ۲۰۰۸). این مراحل به صورت زیر می باشد.