افراد مبتلا به اوتیسم، به تعامل با دیگران اهمیت نمی دهند و تقریبا هیچ گونه تماس چشمی با کسی برقرار نمی کنند و از همین رو پی ریزی پیوند انسانی و همچنین حس همدلی را از دست می دهند. اگر چه تماس چشمی، ظاهرأ مهارتی فرعی محسوب می شود، ولی برای یادگیری مبانی ارتباط گیری با دیگران، حیاتی و مهم است. در افراد مبتلا به اوتیسم، شکاف حاصله در یادگیری اجتماعی، منجر به شکست سنگین آنها در درک احساسات و همچنین اندیشه دیگران می شود. کودکان نابینا، برعکس، عدم توانایی خود در مشاهده چهره ها را، با تقویت حساسیت در زمینه دریافت نشانه های عاطفی در صدای اشخاص جبران می کنند . این امر امکان پذیر است، زیرا قشر مغز ناحیه شنیداری، در نواحی بصری بلااستفاده مانده آنان گسترش می یابد (و مثلا موسیقیدانان بزرگی مثل ری چارلز را به وجود می آورد.) مهارت فوق العاده کودکان نابینا در زمینه درک احساسات افراد، از خلال صدای آنها باعث می شود این بچه ها، به همان اندازه بچه های بینا، اجتماعی و معاشرتی شوند، در صورتی که کودکان مبتلا به اوتیسم، در زمینه درک احساسات از طریق صدا نیز ناشنوا باقی می مانند. یکی از دلایل این که نوزادان اوتیسمی از تماس چشمی احتراز می کنند این است که این عمل آنها را مضطرب و نگران می کند وقتی که آنها به چشمان دیگری نگاه می کنند غده آمیگدال آنها واکنش شدیدی از خود بروز می دهد و ترس شدیدی را آشکار می کند. بنابراین کودک مبتلا به اوتیسم، به جای نگریستن به چشم مخاطب، به دهان او خیره می شود - عضوی که قادر نیست حالت درونی فرد مخاطب را انتقال دهد. اگر چه این ترفند موجب کاهش نگرانی آنها می شود، ولی کودکان اوتیسمی با این عمل در واقع سنگ بنای اولیه هماهنگی چهره به چهره را از دست می دهند و در نتیجه از ذهن خوانی باز می مانند.