این شیوه نامه و بیشتر در حوزه ادبیات، تاریخ و هنر مورد استفاده قرار می گیرد در این شیوه، اطلاعات مربوط به منبع مورد استناء در یادداشت ها ارائه می شوند.
این یادداشتها که یادداشتهای ارجاعی نامیده می شوند، گاه در انتهای هر صفحه یا در انتهای هر فصل و گاه در انتهای اثر ظاهر می شوند.
وقتی یادداشت های ارجاعی در پایین هر صفحه ظاهر شود، به آنها پانویس یا بنوشت و وقتی در انتهای فصل پا اثر می آیند به آنها پی نویس با پی نوشت گفته می شود.
باوجود یادداشت های ارجاعی، ارائه فهرست مأخذ در پایان انر امری اختیاری است، به ویژه اگر از پی نوشت استفاده شود.
