بیشترین اهمیت یک رویکرد انتقادی بازاندیشی است که به مراقب بودن در نقش یک محقق در فرایند پژوهش تاکید می کند.
همچنین نیاز به یک تامل در فرض های معرفت شناختی اساسی این رشته وجود دارد؛ علم با آزمایش و پیش بینی شایع شده است.
یک روش جایگزین در رابطه با درک و بهبود، از طریق تعامل فعال و انتقادی است.
به این ترتیب، روانشناسی عمومی انتقادی، از مدل شاغل در مقام پزشکی اقدام می کند که طرفدار عمل است.
به عنوان یک محقق روانشناس عمومی در طیف گسترده ای از نظریه ها و روش های پژوهش قرار خواهیم گرفت، در حالی که به عنوان یک فعال این رشته در اتهامات، چالش ها، حقایق ساخته شده و ترویج اشکال مختلف عمل، درگیر هستیم از نظر درگیری های شخصی، محققان نیاز دارند انعکاس نقش خود را در این فرآیند در نظر بگیرند.
تا چه حد آنها در همکاری با شرکت کنندگان تعریف و تغییر را توسعه می دهند؟
از نظر روانشناسان عمومی، روش مورد علاقه آنان در طول تاریخ پرسشنامه بوده اما به طور فزاینده ای مصاحبه ها در حال حاضر استفاده می شود، که در برخی موارد، این روش ها مناسب نیستند و پژوهشگر باید برای کشف روش قابل کفایت و جایگزین برای توسعه درک درستی از تجربه روزمره از عمومی و بیماری تامل کند.
در نهایت، و در تمام اوقات، پژوهشگر باید منعکس کننده مفروضات نظری خود باشد.
نظریه ها نقشه نیست بلکه راهنما و تفسیر بالقوه اند.
ما با چارچوب نظری به جای تحمیل آن بر روی داده کار می کنیم.
ما همچنین چارچوب های جایگزین کشف می کنیم، که ممکن است درک ما را از اینکه چگونه مردم جهان را می بینند و چگونه می توان آنها را تغییر داد، افزایش دهد.
