یکی از این مشکلات مهم در ملاکهای خود این اختلال نهفته است. اختلال اضطراب فراگیر اختلالی نسبتا جدید است به طوری که اولین بار در نسخه سوم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالهای روانی پدیدار گشت (راهنمای تشخیصی و آماری اختلالهای روانی، انجمن روان پزشکی آمریکا، ۱۹۸۰).

در آن زمان، با تشخیص عدم وجود سایر وضعیت های اضطرابی (به عنوان مثال، عدم وجود اختلال وحشت زدگی، اختلال وسواسی - اجباری، یا هراسهای خاص) تا حد زیادی به عنوان یک اختلال باقی مانده در نظر گرفته میشد، و علامت عمده آن اضطراب مداوم بود که همراه با برخی علائم جسمی در چند طبقه تعیین میشد. ملاکهای تشخیصی اختلال اضطراب فراگیر به طور قابل توجه در DSM-III-R تغییر داده شد (انجمن روان پزشکی آمریکا، ۱۹۸۷)، ویژگیهای اساسی اضطراب مداوم به نگرانی افراطی یا غیرواقع بینانه تغییر یافت.

این موضوع پیشرفت قابل ملاحظه ای نسبت به DSM-III بود به طوری که اختلال اضطراب فراگیر به عنوان یک اختلال متمایز در نظر گرفته شده بود که می توانست در حضور سایر اختلال های اضطرابی تشخیص داده شود، و تأکید بر نگرانی موجب توصیف شناختی بهتری از اختلال اضطراب فراگیر شد.

این تعریف در DSM-IV ساده تر و مؤثر تر شده بود (انجمن روان پزشکی آمریکا، ۱۹۹۴)، به طوری که در آن علامت عمده به صورت نگرانی افراطی و غیر قابل کنترل درباره رویدادهای زندگی روزمره و برخی علائم جسمی که شامل ۶ مورد می باشد تعریف شد.

موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :

مقایسه اثربخشی مداخله های پذیرش و تعهد و شناختی- رفتاری بر اختلال اضطراب فراگیر(GAD) در کارمندان ...