کاستلو و همکاران، ۱۹۸۸؛ ایسائو، کنرات، و پترمن، ۲۰۰۰؛ مکگی و همکاران، ۱۹۹۰، استینهاسن و همکاران، ۱۹۹۸؛ ورهاست و همکاران، ۱۹۹۷؛ ویچمن، نلسون، ولاكنر، ۱۹۹۸).
به طور مشابه شيوع هراسهای خاص در نمونه ای از دوقلوهای ۸ تا ۹ ساله سوئدی نیز در دامنه ۷/۸ درصد بود زلیختن اشتاین و آناس، ۲۰۰۰).
به طرز مهمی در میان کودکانی که به جستجوی درمان برای اختلالهای اضطرابی بودند، در ۱۷ تا ۴۲ درصد موارد هراسهای خاص به عنوان تشخیص اولیه گزارش شده اند (لاست و همکاران، ۱۹۹۲، ۱۹۹۶).
شایعترین آنها هم برای نوع حیوان و محیط طبیعی گزارش شده است.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
بررسی اثر بخشی درمان مواجهه بر هراس خاص و اضطراب در نوچوانان
