روانشناسی عمومی شاخه های مختلفی دارد و به موضوعات مختلفی می پردازد. شناخت ساختارهای تشکیل دهنده مغز برای شکل گیری شاخه هایی از رشته روان شناسی به ویژه نورسایکولوژی و روان شناسی فیزیولوژیک دارای اهمیت بود.
این جنبه از مطالعات مغزی با پیشرفت دستگاه هایی که امکان تصویرسازی از مغز را فراهم می ساخت، نیروی تازهای به خود گرفت.
مطالعات مغزی دیگری که تأثیر قابل توجهی بر فرآیندهای رفتاری مورد مطالعه در روان شناسی داشت، به مطالعه دوپاره مخ معروف هستند.
کالبدشناسان از مدت ها قبل به دو نیمکره مغز آگاهی داشتند و هم چنین به جانبی شدن برخی از عملکردها مثل تکلم در یک نیمکره پی برده بودند (مثل یافته های بروکا و ورنیکه) .
ولی چندان آگاهی به روابط و نوع همکاری دو نیمکره نداشتند. آگاهی به نوع ارتباطات و نحوه همکاری دو نیمکره با مطالعات دوپاره مخ هیجان بیشتری به خود گرفت.
گازانیکا و اسپری (۲۰۰۴) مطالعاتی را گزارش کردند که در آنها بزرگترین رابطه بین دو نیمکره بنام جسم پنبه ای که حاوی بیش از ۲۰۰ میلیون آکسون است، برای کاهش شدت تشنج های صرعی برش داده می شد.
در این حال روابط عمده دو نیمکره مغز از بین می رفت. هرچند که این حالت موجب کاهش هوش و فعالیت های شناختی نمی شد ولی از شدت صرع می کاست.
این مطالعات نشان داد که نیمکره مغزی چپ برای زبان، صحبت کردن و حل مسئله و نیمکره راست برای تکالیف دیداری - فضایی تخصص یافته اند.
طبق این مطالعات بیماران دوپاره مخ نمی توانند محرکهای بینایی یا لامسهای ارائه شده به نیمکره راست را نام برده یا به صورت کلامی توصیف کنند.
