اما بين تلاش سالم برای عالی بودن و تلاش ناسالم برای رسیدن به یک ایده آل غیرممکن، تفاوت بسیاری وجود دارد. کسانی که برای عالی بودن تلاش می کنند ممکن است نیاز شدیدی به نظم و ترتیب ابراز کنند و انتظارات خیلی بالایی نیز از خود داشته باشند. اما می توانند اشتباهات خود را بپذیرند و با روش های مناسب با آنها مقابله کنند. آنها از الگوهایی خوششان می آید که روی عالی انجام دادن کارها تأکید می کند و از انتظارات بالای والدینشان نیز لذت می برند.
برعکس، کمال گراها در یک اضطراب همیشگی در مورد ارتكاب اشتباه به سر می برند. آنها معیارهای بسیار بالایی دارند و مدام از دیگران ایراد می گیرند؛ از جمله از والدینشان. برخی اوقات واقعا از بیرون، و برخی اوقات از درون، تحت فشار هستند.
کمال گراها روش قضاوت و مقابله خود را زیر سؤال می برند و در درون خود نیازی همیشگی به پیشرفت احساس می کنند. آنها از اینکه افرادی بی خاصیت و شکست خورده به نظر بیایند، در هراسند. بسیاری از آنها از خطرهای سازنده اجتناب می کنند و به خاطر ترس از شکست، از تجارب جدید اجتناب کرده یا آنها را به تعویق می اندازند. به خصوص کودکان مستعد ممکن است با کمال گرایی دست به گریبان باشند.
در یکی از کتابهای راهنما برای پرورش کودکان به این موضوع اشاره شده بود که ۴۶ درصد از کسانی که به دنبال مشاوره و کمک آمده بودند، می خواستند یاد بگیرند که چطور باید شکست را بپذیرند و در مورد خودشان کمتر سخت گیری کنند و آن قدر از خود انتظارات بالایی نداشته باشند. چرا کودکان مستعد، این قدر آماده کمال گرا شدن هستند و چرا این موضوع شکایت اصلی آنهاست؟
بسیاری از آنها داستان های بلند بالایی در مورد گرفتن نمره ۲۰ در مدرسه داشته اند و با مشکل کمال گرایی درسی به مشاوره مراجعه می کنند. اغلب آنها این کمال گرایی را به دیگر جنبه های زندگی شان سرایت داده اند. بسیاری از آنها اگر ۱۹ بگیرند احساس شکست می کنند. آن قدر از این موضوع ناراحت می شوند که دیگر هرگز نمی خواهند چنین اتفاقی برایشان بیفتد.
