ما به هر دو نیازمندیم. در رابطه خود با خداوند و همین طور در روابط نسبت به یکدیگر ممکن است دچار خطا و اشتباه شویم.
الف) بخشش الهی:
خداوند سبحان بخشنده ترین است.
در سوره نساء (آیه ۱۱۶) آمده است که خداوند غیر از شرک هر گناه دیگری را که مشیت اوست، می بخشد و ما در طلب بخشش باید به او بازگردیم.
ب) بخشش انسانی:
به همان اندازه که مهم است رحمت و بخشش اله را باور داشته باشیم، ضروری است که روابط انسانی خود را هم بر مبنای بخشش قرار دهیم.
بدون بخشش دیگران نمی توان انتظار بخشش داشت.
بخشیدن یکدیگر، حتی دشمنان، یکی از مهم ترین آموزه های اسلامی و از مکارم اخلاق شمرده میشود.
در قرآن کریم, مؤمنان کسانی هستند که از گناهان بزرگ و اعمال ناشایست اجتناب می ورزند و هنگامی که غضبناک می شوند، می بخشند (سوره شورا آیه ۳۷).
همچنین در آیه ۴۰ همین سوره مبارکه خداوند می فرماید: پاداش بدی، بدی است، اما آن که می بخشد.
پاداش او با خداوند است. بررسی آیات و روایات در اسلام نشان دهنده تأکید بر بخشش افراد از خطاهای دیگران است.
رسول اکرم و می فرماید: "بر شما باد عفو کردن، زیرا ثمرهای جز عزت ندارد.
پس عفو کنید تا خداوند شما را عزیز گرداند"(اصول کافی، ۲۸۸).
در برخی از آیات با الگو قرار دادن این که خداوند بندگانش را می بخشد، مؤمنان را به این روش فرامی خواند.
از مسلمانان می خواهد که آنان هم مانند خالق خود، افراد خاطی را ببخشند و از گناهان آنها در گذرند.
در قرآن مجید آمده: "عفو و چشم پوشی کنید، آیا دوست ندارید خداوند شما را ببخشد، خداوند بسیار مهربان و آمرزنده است "(نور، ۲۲).
از جمله احادیث موردتوجه در اسلام در خصوص بخشش، حدیث معروفی است که به هنگام تردید فرد برای انتقام یا عفو، توصیه به بخشش می شود.
اقدام به عفو کردن با احتمال پشیمانی بهتر و راحت تر از انتقام با احتمال پشیمانی است (بحارالانوار، ج ۷۱).
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
مقایسه میزان مهارت های ارتباط اجتماعی و بخشش در افراد مقید به شرع و افراد سهل انگار
