گاترز و دیگران (۱۹۹۸) اعلام کردند که از نظر انجمن روان شناختی آمریکا، شناخت - رفتار درمانگری برای افراد افسرده ای که از نظر جسمی سالم هستند و حداقل علائم بیماری های آسیب شناسی روانی را داشته و هیچ گونه گرایشی به خودکشی ندارند، ثمربخش است.
ترکیب، تجزیه و تحلیل ادبیات موضوع همراه با تجربیات بالینی که گاتز و دیگران (۱۹۹۸) از آن یاد حققینی که در مجموعه ای از جلسات بالینی با بیماران سالمند افسرده سر و کار دارند، به این نتیجه منجر شده است که «محافظه کاری کرده بودند، نه تنها کاملا صحیح نیست، بلکه با کاستی هایی نیز همراه است.
شناخت - رفتاردرمانگری در یک سطح وسیع، درمان مؤثری برای اختلالات افسرده ساز سالمندان محسوب می شود. طیف این نوع اختلالات از افراد بیحرکت روان پریش است تا کسانی که مشکلات سازگاری ناشی از موقعیت های پرتنش زندگی (مانند بازنشستگان) دارند.
اگر چه روش های درمانی دیگری برای سالمندان ثمربخش ارزیابی شده است، اما تنوع مکانی و فردی شناخت - رفتاردرمانگری که با موفقیت همراه بوده است، یکی از جنبه های شگفت انگیز این نوع درمان محسوب می شود.