دانشجویان هنر از لحاظ اجتماعی بیشتر گوشه گیر ، درونگرا، خود كفا، ناسازگار با هنجارهای اجتماعی، افراطی و تجربی نگر بودند. همچنین آنان بجای پیش گرفتن نگرشی متعارف، بیشتر خیال پر ور و ذهن گرا بودند. این الگو از هنرمند، با آنچه به صورت قالبی در میان مردم رایج است کاملا همخوان است. گتزلز و Czikszentrnihalyi هفت سال بعد محل سی و یک تن از دانشجویان مرد هنرهای زیبا را پیدا کردند. از زمان فارغ التحصیل شدن آنان پنج و یا شش سال می گذشت. این دو دانشمند ارتباط بین موفقیت کاری و امتیازهای به دست آمده از سنجش های مختلف زمان دانشجویی را بررسی کردند. البته برای اینکه تعیین کنند کدام دانشجو هنرمندی با شهرت ماندگار خواهد شد، زمان بسیار کمی را در نظر گرفته بودند. همانگونه که در ارزیابی دو تن از کارشناسان هنر و ارزیابی دانشجویان از یکدیگر توصیف شد، تفاوت عمده ای در میزان موفقیت به دست آمد. از میان ۳۱ دانشجو، ۱۵ تن از آنان به کل ارتباط خود را با دنیای هنر قطع کرده بودند. هفت تن از آنان در حرفه هایی بودند که ترجیحا با هنر در ارتباط بود؛ مانند آموزگاران هنر و سازندگان الگو برای معماران. دانشجوی دیگر موفق شده بودند در عالم هنر جایگاهی برای خود به دست آورند. گرچه اکثر آنان آثار خود را بطور نامنظم به نمایش درآورده بودند، اما یکی از آنان موفقیت بی حد و حصری در این زمینه به دست آورده بود. گتزلز و Czikszentrnihaly1 پی بردند که هیچ یک از نه سنجشی که در مدرسه هنر انجام گرفت، به موفقیت کاری مرتبط نیست. آزمون های مطابق با استاندارد هوش، شناخت و با تفکر واگرا هیچ ارتباطی با موفقیت بعدی نداشتند. همین امر در مورد دانشجویان نیز صادق بود؛ در بررسی ارزش ها، هیچ کدام از امتیازها که در مدرسه هنر به دست آمده بود با موفقیت بعدی مرتبط نبود. نکته آخر اینکه فقط عوامل مربوط به پرسشنامه شانزده عامل شخصیت عمدتا با موفقیت بعدی مرتبط بود: هنرمندان موفق، در سنجش مقیاس پذیرش و یا سازگاری با اجتماع، امتیازهای کمتری گرفتند.