پسران اغلب بازی های بی قاعده و نقش بازی هایی را دوست دارند که ابرقهرمانان در آن نقش داشته باشند؛ در حالی که دختران هنر و کاردستی را ترجیح میدهند و نقش بازی هایی دوست دارند که در آنها شاهزاده ها نقش ایفا کنند. تفاوت رفتاری ممکن است به دلایل زیستی نظیر ترشح هورمون ها باشد؛ اما به نحوه پاسخ دادن به رفتارهای کلیشه ای جنسیتی آنها نیز بستگی دارد: پسران به بازی کردن با اسباب بازی های ساختنی و دختران به بازی با خانه های عروسکی تشویق می شوند. کلیشه های جنسیتی در دختران کمتر از پسران مشاهده می شود؛ زیرا پسر بچه ها از طرف پدرانشان یا پسران دیگر به جهت بازی با اسباب بازی های دخترانه مورد تمسخر واقع می شوند (لنگلویس و دونز، ۱۹۸۰). در مسئله هوش نیز تفاوت های جنسیتی مشاهده می شود. بر اساس تحقیقات، دختران به طور متوسط در مهارت های کلامی و تشخیص حالات عاطفی بهترند و پسران به طور متوسط در مهارت های ریاضی و فضایی بهتر عمل می کنند. لازم به ذکر است، این موارد همگی میانگینی از عملکرد دختران و پسران است و اغلب تا حدود بسیاری در توانایی ها و رفتارهای دختران و پسران هم پوشانی وجود دارد. در واقع، تحقیقات نشان میدهند شباهت های میان دختران و پسران بسیار بیشتر از تفاوت های آنهاست.
برای مثال، در جامعه پذیری و انطباق، تفاوت جنسیتی وجود ندارد. والدین چگونه می توانند به فرزند خود کمک کنند تا بر تفاوت های جنسیتی در رشد ذهنی غلبه کند؟ دختران در مهارت های کلامی عملکرد بسیار مطلوبی داشته؛ حال آنکه در مهارت های ریاضی و فضایی ضعیف ترند. بنابراین، والدین می توانند با انجام بازی هایی که مهارتهای ریاضی و فضایی را تقویت می کنند، به دختران خود کمک کنند تا مهارت های خود را تکمیل نمایند. برای مثال، می توان مهارت های فضایی دختران را از طریق انجام فعالیت هایی نظیر بازی های پرتابی - گرفتنی (بازی هایی که در آن والدین توپی را به طرف کودک پرتاب می کنند و او باید آن را بگیرد) و فوتبال پرورش داد و برای تقویت مهارت های ریاضی می توان با آنها بازی های عددی نظیر ماروپله انجام داد.
پسران در مهارتهای کلامی ضعیف ترند؛ بنابراین بسیار مهم است روزانه ساعاتی را صرف خواندن این سایت برای آنها کنید. انجام بازی هایی با کلمات نیز می تواند در تقویت زبان گفتاری مؤثر باشد؛ مانند بازی «من با چشمان خودم دیدم که.... » (در این بازی فرد شیئی را در محیط در نظر می گیرد؛ ولی انتخاب خود را برملا نمی سازد، فقط حرف اول آن را می گوید. سپس کودک باید تشخیص دهد که نام شیء موردنظر چیست). با این حال، والدین نباید تصور کنند پسرشان خود به خود در ریاضی و دخترشان در مهارت های زبانی عملکرد مطلوبی دارد. لومیس و استیونسون (۱۹۹۰) هزاران کودک را در تایوان، ژاپن و ایالات متحده بررسی کردند و هیچ تفاوت جنسیتی ای در نتایج آزمون ریاضی عمومی و سایر مهارت های آنها به دست نیاوردند؛ با وجود اینکه مادران دستاورد پسر بچه ها را در ریاضی در مقایسه با دختران بهتر ارزیابی کرده بودند.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
بررسی رابطه مهارت های کلامی و تشخیص حالات عاطفی با سبک بازی در کودکان
