رویکردهای آن تحت تأثیر روح زمان حاکم بر جوامع بوده است و برحسب جوامع مختلف نیز به مسیرهای مطالعاتی خاصی افتاده و به پویش خود ادامه داده است.
در برخی از جوامع بیشتر به جنبه کاربردی آن توجه می شود، و در برخی جوامع به جنبه علمی و نظری آن توجه می گردد.
در جنبه علمی و نظری گویی علم روانشناسی تلاش انسان برای شناخت خود و یا به عبارت دیگر یک چارچوب تبیینی برای موجود انسان است.
طبیعی است که این چارچوب های زیاد و متنوع، برای برخی از اندیشمندان غیرقابل قبول و برای برخی دیگر قابل قبول باشد.
کارل پوپر (۱۹۹۴-۱۹۰۲) معتقد است که یکی از مهمترین ویژگی نظریه های علمی ابطال پذیری است.
او این ویژگی را «اصل ابطال پذیری » می نامد. براساس این اصل هر نظریه علمی باید احتمال رد داشته باشد.
در غیر این صورت یک نظریه علمی محسوب نمی شود.
حتی به نظر او نظریه هایی مثل نظریه های آدلرو فروید، نظریه های علمی نیستند، چون اصل ابطال پذیری در مورد آنها صادق نیست.
ولی نظریه انشتین به علت داشتن ویژگی ابطال پذیری یک نظریه علمی محسوب می شود (هرگنهان، ۲۰۰۰) .
شاید تعبیر این دیدگاه چنین باشد که علم همیشه در حال تغییر است.
علم هیچ وقت کامل نبوده و کامل نخواهدشد. روان شناسی نیز به عنوان یک شاخه علمی از این قاعده مستثنی نیست.
