این امر به ویژه در مورد کودکانی صدق می کند که به علت عاداتی از قبیل شب ادراری که منشأ عصبی دارند، تنبیه می شوند. این نوع عادتها که به اعصاب مربوطند، طبعا از اضطراب ناشی می شوند و هر چه کودک به خاطر آن بیشتر تنبیه گردد، بر اضطرابش افزوده می شود و عادت مزبور احتمالا برای مدت طولانی تری ادامه خواهد یافت. گرچه ممکن است در بعضی مواقع تنبیه نتیجه مطلوبی را در بر داشته باشد، ولی امکان آن نیز می رود که به طور همزمان نتایج نامطلوبی را هم به بار آورد.
برای مثال، ممکن است کودکی به خاطر سؤال احمقانه اش در کلاس در حضور جمع مورد تمسخر قرار گیرد. این تنبیه که در حضور دیگران مورد تمسخر قرار گرفته، ممکن است به اندازه ای موجب شرمساری وی گردد که او را از طرح مجدد سؤالات احمقانه باز دارد ولی امکان این نیز هست که موجب گردد از این به بعد، مطلقا از سؤال کردن خودداری نماید. این به خاطر گسترش اثر و نتیجه است. یعنی هنگامی که تنبیه با پاسخ معینی مربوط گردد، این ارتباط ممکن است به پاسخهای مشابه دیگر نیز سرایت کند. به همین منوال، اگر تحسین یا موفقیت با پاسخ معینی مربوط شود، چنین ارتباطی ممکن است به پاسخهای مشابه دیگر گسترش یابد.
در موارد ویژه ای کودکان از تنبیه شدن احساس رضایتمندی می کنند. بعضی کودکان تنها به این جهت به شیوه های ناخوشایند دست می زنند که توجه دیگران را به خود جلب نمایند. در این مورد تنبیه احتمالا بی فایده خواهد بود، زیرا کودک به وسیله آن، چیزی را که می خواهد، یعنی توجه، بدست می آورد. درست است که کودک تنبیه را دوست ندارد، ولی اگر رضایتمندی که به وسیله جلب توجه دیگران کسب می کند از نفرتی که نسبت به تنبیه دارد بیشتر باشد (که بعضی اوقات چنین است)، تنبیه نمی تواند او را از راهی که در پیش گرفته باز دارد.
حتی گاهی اوقات تنبيهات شدید برای دانش آموز، اگر وی در میان همکلاسی هایش قهرمان شود، پاداش محسوب می شود. اگر چنین وضعی پیش آید، تحسینی که از دوستانش دریافت می کند، موجب می شود که نسبت به آنچه انجام داده است، احساس غرور و افتخار نماید.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
بررسی نقش واسطه ای تنبیه کلامی در رابطه اضطراب و شب ادراری کودکان
