انسان شاغل می تواند به تعداد زیادی از نیازهای خود پاسخ گوید و در رفع نیازهای جامعه سهیم باشد. در مقابل بیکاری احساس خودپنداره، رضایت خاطر و عزت نفس را به شدت کاهش می دهد. اما مشغول به هر کاری شدن تمام مشکلات بیکاری را حل نمی کند.
انتخاب شغل و اشتغال در آن چنان چه از روی حادثه و اتفاقی صورت پذیرد احتمال موفقیت در شغل و ادامه شعل را کاهش داده و ممکن است عواقبی همچون استعفا، اتلاف وقت، سرخوردگی و افسردگی را به همراه آورد.
اشتعال در صورت مناسب و مفید است که با انجام دهنده شعل هماهنگ باشد و فرد بتواند خود را با آن سازش دهد. در این صورت انجام وظیفه و یاداشتهایی دریافتی را می توان عاملی دانست که امکان رشد و باروری استعدادها را فراهم می کند.
