در حال حاضر یافته های زیادی از تحقیقات مختلف موجود است که نقش فضای خانواده بویژه انسجام و انعطاف نظام خانواده بر رشد کفایت اجتماعی کودکان تیز هوش را آشکارا نشان می دهند.
در شماری از بررسی های انجام شده معلوم شده است که در مجموع، خانواده کودکان تیزهوش نسبت به همسالان دیگر، دارای فضایی منعطف و منسجم است. گفته می شود که والدین کودکان تیزهوش معمولا شیوه فرزند پروری آزاد منشانه (شیوه ای که در آن از اعمال زور و تنبیه و اجبار خبری نیست) در تربیت کودکان خود به کار می گیرند(کورنل و گراسبرگ ۱۹۸۷، اولز فسکی -کوبیلیوز، ۲۰۰۸؛ هاولیهان و کیزیر ۲۰۱۳، [۱۸۸).
کورنل و گراسبرگ (۱۹۸۷)، در مطالعه ای بر روی ۸۳ کودک تیزهوش ۷ تا ۱۱ سال دریافتند که آن دسته از کودکانی که دارای نظام خانوادگی منسجم، منعطف و عاری از تعارض بودند در مقایسه با دیگران، از توانایی سازگاری، حرمت نفس، توانایی حل مساله بالاتر و مشکلات روانشناختی از جمله استرس و اضطراب کمتری داشتند. کورنل و همکاران (۱۹۹۱)، در تحقیقی مشابه بر روی ۱۴۴ دختر تیز هوش ۱۳ تا ۱۷ سال دریافتند که انسجام همراه با هماهنگی بین اعضای خانواده و بهداشت روانی کودکان رابطه معنادار مستقیم وجود دارد.
کالاهان و همکاران (۲۰۱۱)، در تحقیقی وسیع تأثیر انسجام خانواده و انعطاف پذیری خانواده بر راهبردهای سازگاری ۴۵۷ دانش آموز تیزهوش پایه ششم تا دهم را بررسی نمودند. نتایج آنها نشان داد که بین سطح بالایی از انسجام و انعطاف خانوادگی (که بوسیله مقیاس انسجام و سازگاری خانواده ویرایش سوم، FACES - III ارزیابی شده بود) و استفاده از راهبردهای سازگاری سالم و کارآمد توسط کودکان تیزهوش ارتباط معناداری وجود دارد. همچنین نشان داده شد که کودکان تیزهوشی که دارای نظام خانوادگی منسجم و منعطف بودند دارای توانایی حل مساله بالاتری نیز بودند.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
بررسی اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر توانایی حل مسئله و کاهش تعارض والد – فرزند کودکان تیزهوش