اما باید توجه داشت که در دست داشتن این اطلاعات نباید منجر به این شود که درمانگر برای به دست آوردن جزییات بیشتر، بیمار را در شرایطی ناراحت کننده قرار دهد. با توجه به نوع هذیانی که بیمار دارد، اضطراب و آشفتگی در زمینه های مختلفی در او بروز پیدا می کند. مثلا بیماری که هذیان های مذهبی دارد، بیشتر ابراز احساس گناه می کند. در صورتی که صحبت کردن درباره هذیان موجب ناراحتی یا واکنش بیمار شود، درمانگر باید آمادگی داشته باشد تا تمرکز خود را معطوف به دیگر مشکلات او بکند و تا زمان مناسب از اشاره به هذیان ها خودداری کند (چادویک و بریچوود۱۹۹۴). هنگامی که درمانگر با بیمار در حال صحبت کردن است، بسیار مهم است که از واژه هایی مانند توهم و یا علائم اسکیزوفرنی به هیچ عنوان استفاده نکند. در صورت لزوم برای اشاره به باورهای هذیانی می توان از عبارت هایی مانند عقیده یا ایده استفاده کرد. پس از مرحله سنجش، درمانگر وارد مرحله بررسی مسائل از دید بیمار می شود. این رفتار باعث می شود که درمانگر برای شناخت بیشتر این دیدگاه کنجکاو شود، و در نهایت با بیمار احساس همدردی کند. البته با برخی از بیماران که دارای باورهای هذیانی، عجیب، توهین آمیز و یا غلط هستند، نمی توان به راحتی ارتباط برقرار کرد و حتی در مواردی درمانگر ممکن است علاقه و کنجکاوی خود را نسبت به دیدگاه بیمار از دست بدهد. درمانگر در چنین مواردی باید تلاش مضاعفی بکند تا از رخ دادن این اتفاق جلوگیری کند پیلتن ۲۰۰۲، ).