فرضیه اول این است که نبوغ یک مشخصه و یا مجموعه ای از خصوصیات روانشناختی قابل سنجش است. به عنوان مثال بهره هوشی و یا دچار خود بیمارانگاری شدن. برای اثبات این فرضیه، نباید فقط به جدا ساختن گروه افراد خلاق و ارزیابی شخصیت آنان بسنده کنیم. علاوه بر این هر ویژگی به دست آمده در رابطه با شخصیت، باید با گروه کنترل مناسب (یا غیر خلاق) مقایسه شود. فرضیه دوم این است که تمامی خصوصیات فردی که در افراد خلاق منحصر بفرد است، حال این خصوصیات هر چه باشد، بطور اتفاقی با خلاقیت مرتبط است. البته این واقعیت که افراد خلاق از لحاظ روانشناختی متفاوت با افراد غیر خلاق در همان عرصه هستند، لزوما به این معنا نیست که این تفاوت ها در زمینه خلاقیت پدید می آیند. (این همان موضوع همبستگی در برابر اصل علیت است که با عنوان ارتباط بین نبوغ و جنون در فصل دوم مورد بحث قرار گرفت. اگر به عنوان مثال معلوم شود که دانشمندان خلاق بیشتر از افراد عادی استقلال دارند، با چنین نتیجه گیریهایی می توان هر گونه استنتاجی را در مورد ارتباط بین مستقل بودن و خلاقیت اثبات نمود. با توجه به نگرش نبوغ آمیز، مستقل بودن ممکن است شخص را خلاق سازد گرچه عکس آن نیز صحیح است و خلاق بودن ممکن است شخص را مستقل سازد. سرانجام، اوضاع وقتی وخیم تر می شود که بدانیم بهیچ وجه امکان ارتباط اتفاقی بین مستقل بودن و خلاقیت وجود ندارد؛ حتی اگر هر دو با هم مرتبط باشند. به عنوان مثال، افراد بسیار خلاق، نسبت به افرادی که کمتر خلاق هستند، از محیط اقتصادی بهتری بهره مند بوده اند و این بدین معناست که توانگر بودن از لحاظ اقتصادی، علت هر دو مورد خلاقیت و مستقل بودن است. و سومین فرضیه اینکه، تصور می شود کیفیت «موهبت نبوغ» یک خصوصیت پایدار، و یا حداقل نسبتا پایدار یک فرد است. تصور بر این است که بروز تفاوت ها در دستاوردهای خلاقانه، از ویژگیهای پایدار افراد بوده و علت آن نیز وجود تفاوت های پایدار در ویژگی های افراد است. البته، همانگونه که مشاهده خواهیم کرد، مفهوم نبوغ پیچیده تر از نکاتی است که در این نگرش ارایه شد. نبوغ یک شخص ممکن است به مرور زمان دستخوش نشیب و فراز شود و یا متأثر از عواملی خارج از محدوده اختیارات وی قرار گیرد.