رفتار درمانی دیالکتیکی مبتنی بر اصول درمان های شناختی، رفتاری، حمایتی و همچنین تمرینات ذهن است. ریشه های نظری رفتار درمانی دیالکتیکی با نظریه زیستی- اجتماعی و ریشه های فلسفی آن با فلسفه دیالکتیک مرتبط است. نظریه زیربنای رفتار درمانی دیالکتیکی فرض می کند که مشکلات زمانی به وجود می آیند که فردی که دارای آسیب پذیری زیستی است به طور مکرر تجارب بی اعتبار ساز را از سوی محیط خود تجربه می کند. تعامل این رویدادها منجر به بدتنظیمی هیجانی فراگیر می شود که نتیجتا با فرآیند حل مسأله تداخل کرده و منجر به رفتارهای ناکارآمد یا ناسازگار می شود. به لحاظ فلسفی، رفتار درمانی دیالکتیکی حاکی از این است که واقعیت شامل نیروهای پیچیده و متضاد است و ارتباط و تنش بین این نیروها میتواند منجر به تغییر شود. محوریت اصلی رفتار درمانی دیالکتیکی عبارت است از اصول متضاد پذیرش و تغییر. یک فرض در رفتار درمانی دیالکتیکی این است که رویکردهای درمانی که تنها بر تغییر افکار، احساسات و رفتارها تمرکز می کنند از سوی افرادی که باور دارند تغییر غیرممکن است بی اعتبار ساز در نظر گرفته می شوند. با این حال، از طرفی دیگر، رویکردی که تنها بر پذیرش تمرکز می کند نیز شدت رنج مراجع و نیاز به تغییر را بی اعتبار می سازد و بنابراین، در رفتار درمانی دیالکتیکی ، تعادل و ترکیب پذیرش و تغییر محوری اساسی و ثابت است.

موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :

بررسی اثر بخشی آموزش رفتار درمانی دیالکتیکی بر تنظیم هیجان و امید به زندگی در افراد اقدام کننده به خودکشی مراجعه کننده به ...