در منتهی الیه پایین طیف کودکانی با اختلال شدید اتیسم قرار دارند که به اتیسم کلاسیک یا اتیسم کانر معروف هستند. این تیپ کودکان با توجه به ناتوانی شدید کلامی / غیر کلامی، ذهنی، رفتارهای حرکتی تکراری مثل به هم مالیدن دست ها و.. به راحتی قابل تشخیص هستند. در منتهی الیه بالایی طیف، کودکانی قرار دارند که دارای نشانه های اتیسم هستند اما به لحاظ توانایی های شناختی و زبانی در سطح متوسط و بالای متوسط هستند (هاپه ۱۹۹۹ ، ). کودکان اتیستیک طیف بالایی اتیسم، دارای رفتارهای اجتماعی ارتباطی، سرگرمیها و بازیچه های منحصر به فرد و عجیب غریبی هستند. این تیپ کودکان که در طبقه بالای طیف اتیسم هستند و به لحاظ شناختی و زبانی آسیب کمتری هستند، غالبا به عنوان اتیسم با عملکرد بالا یا آسپرگر تعریف می شوند. اتیسم با عملکرد بالا، اصطلاحی اختصاری برای اختلال اتیسم بدون عقب ماندگی ذهنی (میلس، سوانسون، هولورستوت، دانکن ۲۰۰۸)، عملکرد بالا همراه با کنش های شناختی نسبتا سالم (هوشبهر بالای ۷۰ در هر دو زمینه کلامی و غیر کلامی) و نبود آسیب های مغزی قابل ملاحظه، در مطالعات عصب شناختی است (برادشاو و همکاران، ۲۰۰۷). بنابراین منظور از کودکان اتیستیک با عملکرد بالا کودکانی است که از توانایی های شناختی و هوشی طبیعی برخوردارند و فاقد آسیب مغزی قابل شناسایی می باشند، در حال حاضر دستورالعملی تشخیصی دقیقی برای اتیسم با عملکرد بالا وجود ندارد و عبارت "با عملکرد بالا"، صرفا به عنوان یک توصیف بالینی برای تمیز افراد با اتیسم کلاسیک به کار میرود. به لحاظ عرفی، وقتی کودکی بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، به عنوان کودکی با اختلال اتیسم تشخیص داده شود.
موضوع پیشنهادی پایان نامه روانشناسی :
مقایسه توانایی های شناختی و زبانی و توانایی عملکردی در کودکان دارای اختلال اتیسم با عملکرد بالا و کودکان بیش فعال
