چنین تلاشهایی اغلب شامل از خود گذشتگی، عدم مشارکت در فعالیت های خاص، یا اجتناب از گروههایی خاص از مردم می باشند که هر یک از این تلاش ها می تواند با اجتماع یا فرهنگ غالب مغایرت داشته باشد.
دیگران ممکن است دلیل اینگونه رفتارهای افراد مذهبی را درک نکرده، آنها را به جمع خود راه نداده و یا آنها را بخاطر انتخاب هایشان به تمسخر گیرند.
این امر موجب رنجش فرد مذهبی می شود چرا که از یک سوی مشتاق به خدمت به خداوند است و از سوی دیگر نیاز دارد که دیگران او را بپذیرند و در جمع خود راه دهند.
مسئله دیگری که حتی شایع تر و معمول تر می باشد این است که فرد در عمل کردن به ارزش هایی که برای آنها تلاش نموده موفق نیست.
این ارزش ها می تواند شامل صداقت، سخاوت، بخشش، فروتنی و یا مهربانی باشند.
افراد ممکن است به دلیل نداشتن توانایی کافی در خویشتن داری و انضباط شخصی، براحتی از دست یافتن به چنین فضیلت هایی باز بمانند، و در نتیجه خود را سرزنش کرده و یا دچار احساس یأس و گناهکاری بیش از حد شوند.
همین مسئله می تواند موجب شود که این ارزشها را به طور کامل رها کرده و نپذیرند، چرا که فکر می کنند دست نیافتنی هستند از اینرو به سرعت در جهت خلاف این ارزش ها گام بر می دارند.
هر چه تعهد فرد مذهبی عمیق تر می شود، ممکن است که نسبت به اینگونه ناکامیها حساس تر شده که خود منجر به افزایش هیجانات منفی دیگر و کاهش عزت نفس می شود.
از اینرو اعتقاد عمیق مذهبی، تلاش برای رسیدن به یک باور مذهبی، یا تغییرات ناگهانی در اعتقادات مذهبی، همگی می توانند موجب استرس روانی در فرد و تنش اجتماعی شوند و در نتیجه فشار روانی یا تشدید یک اختلال روانی پیشین را منجر شوند.
خصوصا فردی که دچار اختلال روانی است، به دلیل عزت نفس پایین، احساس گناه افراطی، شخصیت وسواسی و کمال گرا، ممکن است به چنین استرسها وتنش هایی حساس تر باشد.
