در واقع آزمودنی ها به وسیله شکل دهی یاد گرفتند که با کاهش میزان گفتارشان، بدون لکنت صحبت کنند. پس از اینکه گفتار آزمودنی ها بدون لکنت شد، محققان مذکور از شکل دهی برای افزایش میزان گفتار جهت بازگشت به سطح بهنجارتر استفاده کردند. در این تحقیق مراحل شکل دهی یا تقریب های متوالی شامل افزایش پنج هجای گفتاری در هر دقیقه بود. با استفاده از شکل دهی، میزان گفتار همه آزمودنی ها در چهل تا پنجاه جلسه به سطح بهنجار رسید. شکل دهی رفتار در مطالعات متعددی گزارش شده است (هرنر، ۱۹۷۱، ایساکس، توماس و گولدايموند، ، لاواس، بربریخ، پرداف و اسکافر، ۱۹۹۶، ولف، ریزلی و میس، ۱۹۶۴). در نخستین مطالعات، ولف و همکاران (۱۹۶۴) از شکل دهی برای آموزش زدن عینک به دانش آموزان با ناتوانی استفاده کردند. در واقع قبل از استفاده از روش شکل دهی، کودک از زدن عینکش خودداری می کرد و در صورتی که کسی سعی می کرد عینکش را بزند، او عینک را پرتاب می کرد. محققان برای رفتار آماج زدن عینک، از غذا جهت تقویت تقریب های متوالی استفاده کردند. تقریب های متوالی شامل لمس کردن عینک، در دست گرفتن عینک، قرار دادن عینک روی صورت و سرانجام قرار دادن عینک روی چشم ها بود.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
مقایسه اثر بخشی شکل دهی رفتار و آموزش مدیریت استرس بر کاهش لکنت زبان بزرگسالان
