این امر، از جمله، وضعیت هایی را شامل می شود که مقایسه را بر می انگیزند، ترس از طرد شدن را تداعی می کنند، یا خیالپروری هایی را راجع به خوشبختی نسبی حریف موجب می شوند. عصبانیتی که به جان شخص شر مزده می افتد، مانند زهری است که تمام وجود را تخریب می کند و بخش عمده ای از تفكر آگاهانه را به خود مشغول می دارد. از آنجایی که شرم احساسی است دردناک و ویرانگر، نظریه پردازان و متخصصان بالینی فرض را بر این گذاشته اند که سایر اشکال احساس منفی، و مشخصا عصبانیت، اغلب به جای آن بارز می شوند. عصبانیت به شخص امکان می دهد که شماتت و سرزنش را متوجه عاملی بیرونی کند، و از این طریق بر هر گونه کمبود یا احساس لو رفتن درونی سرپوش بگذارد.

محتمل تر این است که افراد مشخصا آسیب پذیر در قبال شرم، هنگامی که با شکست یا تحقیر و تمسخر سایرین مواجه می شوند، شرمشان را پنهان کنند و، در عوض، عصبانیت نشان دهند، نتیجه عصبانیت این است که عاملی بیرونی را مسبب رویدادی شرم آور قلمداد کنید، مثلا به خود بقبولانید که کسی دیگر عملی ناروا در حقتان کرده، به جای آنکه خودتان و کاستی هایتان را بابت آنچه رخ داده سرزنش کنید. پژوهشگران خواستند یقین حاصل کنند آیا واکنش های خشم آلود مبتنی بر شرم مشخصا نزد نوجوانان کم سال رخ می دهند به دورانی که اشخاص نسبت به شرم بسیار آسیب پذیرند. یافته هایشان با این نظر که شرم می تواند خشم و خصومت را علیه دیگران فعال سازد . عصبانیتی مبتنی بر شرم را که از آن به عنوان غضب حقارتبار یاد می کنند - مطابقت داشتند و مؤید آن بودند.

موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :

احساس مثبت و منفی – احساس شرم اجتماعی – عامل بیرونی و درونی