حل مسأله اجتماعی به معنای حل مسأله در موقعیتهای زندگی روزمره، میتواند به دو مؤلفه مرتبط اما متمایز از یکدیگر تقسیم شود: گرایش به مشکل و مهارتهای حل مسأله.

در حالی که مهارتهای حل مسأله با مراحل گوناگونی از قبیل تعریف دقیق مسأله مرتبط است، جهت گیری به مشکل اشاره به نگرش و اعتماد به نفس فرد درباره مسائل و حل مسأله دارد.

پژوهشها در زمینه ارتباط حل مسأله و نگرانی نشان میدهد که افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر جهت گیری منفی نیرومندی به مسأله گزارش میکنند؛ به این معنا که مشکلات را به عنوان تهدید در نظر میگیرند، به توانایی خودشان در حل کردن مشکلات تردید دارند، و درباره پیامدهای آن بدبین هستند (روبیچاد، و داگاس، b ۲۰۰۵:a۲۰۰۵).

به عنوان یک نتیجه کلی، افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر زمانی که با مشکلات مواجه میشوند گرایش به تجربه کردن اضطراب قابل ملاحظهای نسبت به دیگران دارند و از حل کردن آن اجتناب می کنند، صرف نظر از این واقعیت که عملا هیج تفاوتی در توانایی خود گزارشی پدیدار نگشته باشد (بلزر، دیزوریلا، و ماید و اولیوارس ۱۵۸، ۲۰۰۲؛ داوی، b۱۹۹۴).

در اصل، این بدان معنا نیست که افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر نمی توانند مسائل خود را حل کنند، در عوض آنها کاری انجام نمی دهند.

با توجه به اینکه مشکلات اجتماعی و موفقیت برای هر گونه راه حل بالقوه به طور ذاتی مبهم است، تعجب آور نخواهد بود که افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر مسائل را به عنوان تهدید در نظر بگیرند.

موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :

بررسی اثر بخشی آموزش مهارت های حل مسئله اجتماعی بر کاهش اختلال اضطراب فراگیر و جهت گیری منفی