فرض میشود که افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر سطح بالایی از عدم تحمل ابهام را دارا میباشند به طوری که هرگونه موقعیت مبهم را به صورت تهدید آمیز و اضطراب زا در نظر می گیرند.
نگرانی به عنوان یک پیامد، تلاشی برای برنامه ریزی و آمادگی ذهنی در جهت هر گونه احتمالی به منظور کاهش عدم قطعیت و اضطراب مربوطه می باشد (برای مثال، «چه میشود اگر اتفاق X رخ دهد؟ ممکن است من... را انجام دهم اما چه می شود اگر به همین دلیل Y اتفاق بیافتد؛ سپس ممکن است من ... را انجام دهم».
با این حال، از آنجا که نمی توانیم آینده را پیش بینی کنیم، زندگی روزمره الزاما مملو از شرایط ابهام است و در نتیجه همیشه چیزی برای نگرانی وجود دارد. علاوه بر این با توجه به اینکه سناریوی ذهنی دقیق مشخصه نگرانی درباره آن چه میتواند رخ دهد تا حد زیادی فرضی است، انتظار این میرود که نگرانی ایجاد نگرانی بیشتری کند، به طوری که زنجیره تکراری نامحدودی درباره پیامدهای بالقوه که ممکن است رخ دهد به وجود آید.
برای مثال نگرانی درباره دیر رسیدن به محل کار ممکن است افکار زیر را به وجود بیاورد:
«چه میشود اگر ترافیک باشد، و دیر به محل کارم برسم؟
میتوانم خانه را زود ترک کنم تا مطمئن باشم که سر وقت به آنجا میرسم.؛ اما چه میشود اگر تأخیر کنم؟
می توانم تماس بگیرم و به رئیس بگویم؛ اما چه میشود اگر او در دسترس نباشد تا تلفن را جواب دهد؟
یا چه میشود اگر او عذر و بهانه مرا نپذیرد؟
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
مقایسه بررسی درمان شناختی - رفتاری مبتنی بر عدم تحمل ابهام و آرمیدگی (AR) برای اختلال اضطراب فراگیر
