اگر چه اکثر افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی تشخیص می دهند که این ترسها غیر منطقی و افراطی هستند با این حال از این موقعیتها اجتناب می کنند یا با اضطراب و پریشانی زیادی آن را تحمل میکنند.

اضطراب اجتماعی ممکن است با انواع مختلف موقعیتهای اجتماعی، از جمله رفتن به مهمانیها، قرار ملاقاتها، ابراز خود، صحبت کردن با افراد ناآشنا یا صحبت کردن با افراد پشت تلفن، برانگیخته شود.

فردی که در اکثر موقعیتهای اجتماعی یا تمام آن موقعیتها این ترسها را تجربه میکند، جزء زیرگروه اضطراب اجتماعی فراگیر در نظر گرفته میشود؛ ترسی که محدود به یک موقعیت میباشد (به عنوان مثال، صحبت کردن در عموم ممکن است به نوع خاص یا غیر فراگیر اضطراب اجتماعی اشاره داشته باشد.

در حالی که تحقیقات نشان میدهند زیر گروه اختلال اضطراب اجتماعی فراگیر با اختلال کار کردی بیشتر و علائم شدیدتری مرتبط است (هافمن، هینریچز ۱۸۸ و موسکاویچ ۱۸۹، ۲۰۰۴)، در حال حاضر استفاده بالینی از این زیر گروه ها مورد بحث است و ممکن است در پنجمین ویرایش راهنمای تشخیصی و آماری اختلالهای روانی (DSM-V) تغییر کند.

به عنوان یک بالینگر، مهم است به خاطر داشته باشید، موقعیتهای خاصی که اضطراب اجتماعی را ایجاد می کنند ممکن است در میان افراد متفاوت باشد، اکثر افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی به لحاظ ترسهای زیربنایی، از جمله احمق به نظر رسیدن، طرد شدن و خجالت زده شدن شبیه به هم هستند.

موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :

رابطه اختلال اضطراب اجتماعی و استرس شغلی با ترس از ارزیابی منفی