برای رسیدن به تشخیص اختلال اضطراب فراگیر مراجعان بایستی حداقل سه مورد از این علائم را داشته باشند، و این علائم بایستی به طور مزمن تجربه شوند (برای مثال، بیشتر روزها که حداقل کمتر از ۶ ماه نباشد).
به غیر از تنش عضلانی، هیچ یک از این علائم فیزیکی مختص به اختلال اضطراب فراگیر نیستند، و بدین ترتیب نبایستی در ارزیابی اولیه مورد توجه اصلی قرار گیرند.
با این حال، با وجود عدم تأثير خاص این علائم در اختلال اضطراب فراگیر، پرس و جو برای به دست آوردن اطلاعات اضافی درباره تجربه علائم جسمی میتواند در تشخیص بهتر اختلال اضطراب فراگیر کمک کننده باشد.
برای مثال، مشکلات خواب در میان افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر به طور معمول به صورت مشکلات به خواب رفتن یا در تداوم خواب مشاهده میشود.
افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر زمانی که برای به خواب رفتن تلاش می کنند و هنگامی که سر خود را بر روی بالش قرار میدهند ذهن آنها شروع به رقابت با نگرانیهای گوناگون می کند.
به طور مشابه، برخی مراجعان گزارش میکنند که به دلیل نگرانی در طی شب به طور مکرر بیدار میشوند.
با استفاده از پرس و جو درباره ماهیت شکایات جسمی از قبیل مشکلات خواب، درمانگران میتوانند تصویر بهتری از رابطه احساسات جسمی و نگرانی اختلال اضطراب فراگیر کسب کنند.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
رابطه بین خستگی، مشکلات تمرکز و مشکلات خواب با اختلال اضطراب فراگیر در دانشجویان
