پیشوایان دینی، ارزش ها و سنت های دینی خود را به پیروان خود آموزش می دهند.
بزرگترها نیز کودکان و نوجوانان خود را ارشاد می کنند.
چنین کاری به شیوه های مختلفی انجام می شود. بازگو کردن کتاب های مقدس، ارائه الگوهای پیشوایان دینی، مطالعه و بحث پیرامون اصول اخلاقی از جمله این شیوه ها می باشند.
بسیاری از این دستورات اخلاقی مورد توافق ادیان مختلف است؛ مانند دزدی نکردن، دروغ نگفتن، پرهیز از روابط جنسی نامشروع، نیکی کردن به والدین، احترام به مردم، پرهیز از بت پرستی و قسم نخوردن.
رعایت دستورات اخلاقی هم برای حفظ و بقای جوامع و هم برای سلامت فرد ضرورت دارد.
برای مثال توانایی خودگردانی به شیوه سالم یکی از نشانه های سلامت روان است.
اما بدون وجود یک زیربنای اخلاقی و ارزشی قوی و درست، خودگردانی ممکن نیست.
به عبارت دیگر ارزش های اخلاقی، زیربنای تنظیم رفتار است.
پژوهش ها نشان می دهد که برخی از درمانگران ممکن است گاه اوقات مشغول آموزش یا تصحیح و روشن سازی ارزش های اخلاقی برای مراجع شوند.
ممکن است بین ارزش های اخلاقی و رفتار مراجع تناقضاتی وجود داشته باشد و نیاز به تنظیم رفتار یا تصریح ارزش های اخلاقی باشد؛ اما معلوم نیست که درمانگران چگونه اقدام به چنین کاری می کنند.
به طور کلی آنها باید در تمام مراحل کار خود مراقب اصول و ارزشهای اخلاقی باشند.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
اثر بخشی توانایی خودگردانی بر سلامت روان و تنظیم هیجان در زوج های جوان
