بلدوین (۱۹۹۵) دریافت، زمانی که فرد بزرگسال به یک شیء اشاره کرده و نام آن را می گوید، نوزادان ده ماهه وقت بیشتری را صرف نگاه کردن به آن می کنند. پژوهش دیگری نیز مشخص کرد، میان سنی که کودکان برای اولین بار شروع به اشاره کردن می کنند و توانایی آنها برای درک نام اشیاء، ارتباط وجود دارد (هریس و همکاران، ۱۹۹۵).
تکرار نام اشیاء به عنوان بخشی از یک مکالمه می تواند در تقویت رشد زبانی تأثیرگذار باشد. برای مثال، پدر یا مادر می توانند به عروسک خرسی کودکشان اشاره کرده و کلمه ی عروسک خرسی» را بیان نمایند، سپس بگویند: «عروسک خرسی ات را دوست داری؟» و در ادامه نیز عروسک را به او بدهند و بگویند: «این هم عروسک خرسی تو».
هریس و همکاران (۱۹۸۶) در صدد برآمدند تا پاسخ به این پرسش را بیابند: آیا نحوه ی صحبت کردن مادران با کودکشان بر رشد زبانی کودک مؤثر است؟ وی دریافت مادران کودکان دارای تأخیر زبانی بسیار کمتر از مادران کودکانی که دارای رشد زبانی شاخص بودند به اشیاء مورد توجه کودک اشاره می کردند.
مادران کودکان دارای رشد زبانی شاخص به نام های اختصاصی اشیاء، نظیر «عروسک خرسی» اشاره می کردند، حال آنکه مادران کودکان دارای تأخیر زبانی از کلمات عام مانند «چیز» یا «شیء» استفاده می کردند.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
بررسی اثر بخشی ارتباط مادر- فرزندی بر قدرت درک نام اشیاء و رشد زبانی در کودکان یکساله
