اگر برقراری ارتباط برای ایجاد دوستی ها را به معنای وجود جذابیت در نظر بگیریم، پس می تواند این طور به نظر برسد که برخی از کودکان مبتلا مشکلات تکلمی، زبانی و ارتباطی ، دشواری های قابل توجهی را در یک محیط تلفیقی خواهند داشت.
زبان ها، ابزار شکل دهی و انتقال مفهوم «خود» ما به دیگران هستند.
کودکان مبتلا به مشکلات تکلمی، زبانی و ارتباطی، اغلب در تبیین مفهوم «خود» با مشکل مواجه هستند (دالتون، ۱۹۹۴).
وقتی بزرگتر می شوند، و به خصوص در دوران نوجوانی، گرایش بیشتری برای قبول این ذهنیت دارند که «خود» را به عنوان فردی با جذابیت کمتر نسبت به همسالان از نظر توانمندی اجتماعی در نظر بگیرند، و همانطور که قبلا گفتیم، همسالان و بزگترها تمایل دارند کودکان مبتلا به مشکلات تکلمی، زبانی و ارتباطی را در کل به عنوان افراد کم توان تری نسبت به همسالان فاقد هیچگونه آسیب ارتباطی در نظر بگیرند.
بنابراین، کمک به کودکان برای «درخشیدن» در فعالیت های مشارکتی و غیر رقابتی با هم سالانشان یکی دیگر از اجزای مهم درمان است.