زبان ها، ابزار شکل دهی و انتقال مفهوم «خود» ما به دیگران هستند.
کودکان مبتلا به مشکلات تکلمی، زبانی و ارتباطی، اغلب در تبیین مفهوم «خود» با مشکل مواجه هستند (دالتون، ۱۹۹۴).
وقتی بزرگتر می شوند، و به خصوص در دوران نوجوانی، گرایش بیشتری برای قبول این ذهنیت دارند که «خود» را به عنوان فردی با جذابیت کمتر نسبت به همسالان از نظر توانمندی اجتماعی در نظر بگیرند، و همانطور که قبلا گفتیم، همسالان و بزگترها تمایل دارند کودکان مبتلا به مشکلات تکلمی، زبانی و ارتباطی را در کل به عنوان افراد کم توان تری نسبت به همسالان فاقد هیچگونه آسیب ارتباطی در نظر بگیرند.
بنابراین، کمک به کودکان برای «درخشیدن» در فعالیت های مشارکتی و غیر رقابتی با هم سالانشان یکی دیگر از اجزای مهم درمان است.
